پاورپوینت انسان شناسی و چشم اندازهای رشد اخلاقی

پاورپوینت انسان شناسی و چشم اندازهای رشد اخلاقی (pptx) 31 اسلاید

دسته بندی : پاورپوینت

نوع فایل : PowerPoint (.pptx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد اسلاید: 31 اسلاید

قسمتی از متن PowerPoint (.pptx) :

موضوع:انسان شناسی چشم اندازی به نظریه ها، مبانی و راهکارهای رشد اخلاقی- با تأکید بر منابع اسلامی بهار 91 بررسی نظرات مفسرین در مورد رشد ومسائل مربوط به آن منبع نخست : صفایی حائری، علی، دیداری تازه با قرآن، کتاب رشد، قم، لیله القدر، چاپ 12، 89. رشد یا تکامل؟ رشد در برابر خسر و کمال در برابر نقص. رشد در زبان قرآن معنایی پربارتر و عمیق تر از تکامل دارد. هرگاه چیزی به اوج خود می رسد مثلا قدرت بازوها، قدرت فکری، قدرت عقلی، قدرت روحی و غیره و از نقصها رها شود همین یکی از دو حالت رشد یا خسر است. رشد به معنای زیاد شدن انسانی است که به استعدادهای تکامل یافته اش جهت می دهد و آنها را از بن بست می رهاند و به دنبال روش حرکت و صراط و رهبری می افتد و ضرورت مذهب را می یابد. ص 22 ضرورت رشد چرا باید رشد کنیم؟ چون استعدادش را داریم و چون نیازش را داریم و گرنه گرفتار بحران احتکار و تراکم استعداد ها خواهیم شد و بیچاره ی نیازهای عظیم. کسانی که گندمها را به خاک می سپارند آنهایی هستند که وسعت خسیس زمستان را فهمیده اند و نیازهای عظیم را شناخته اند و می خواهند گندمها را زیاد کنند. آنها که راه دراز و وقت کم را فهمیده اند مجبورند که خود را زیاد کنند و رشد بدهند.اینها زندگی و مرگ را به همین معیار می سنجند اگر زنده اند و اگر می میرند به خاطر همین زیاد شدن است زندگیشان تلاوت تکرار نیست و مرگشان گم شدن و از دست رفتن و خود کشی نیست. انسان باید انتخاب کند چه زیستن را و چه مردن را و در انتخاب دنبال رجحانها و اهمیت ها و ضرورت هاست هنگامی که زندگی سازنده تر است زندگی و آن لحظه که مرگ بارورتر است مرگ انتخاب می شود و این است که مرگ اینها خود زندگی است و ادامه عالی تری از حیات (بل احیاء عند ربهم یرزقون-آل عمران 169) ص 24-25 نقش ایمان در رشد خداوند در سوره عصر می فرماید:«إن الإنسان لفی خسرإلا الذین آمنوا...» بحث از مسئله ای است که بر عهده ماست و پس از فکر و ارزیابی و تعقل جز الله نمی ماند . جز او با هر که سودا کردن خسران است . سرمایه اصلی برای رشد ؟ منبع دوم : طباطبائی، سید محمد حسین، المیزان، قم، اسلامی، بی چا، بی تا، ص609