پاورپوینت انواع لحن در زبان و ادبیات فارسی (pptx) 56 اسلاید
دسته بندی : پاورپوینت
نوع فایل : PowerPoint (.pptx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد اسلاید: 56 اسلاید
قسمتی از متن PowerPoint (.pptx) :
بنام خدا
انواع لحن در زبان و ادبیات فارسی
لحن: یعنی آواز خوش وموزون، نوا، کشیدن صدا یا اجتماع حالت‌های صداهای مختلف. (دهخدا). لحن: نحوه خواندن و بیان‌کردن جملات است با توجه به شرایط موجود و فضای حاکم بر جمله وکلّ متن. باید دانست که به هنگام ادا کردن متن و به لفظ در آوردن آن، نه تنها هر متن، لحن خاصّ خود را –اعم از طنز یا جد- می‌طلبد، بلکه هر بند و هر جمله نیز به تنهایی لحن خود را دارد وممکن است در هر بند انواع واقسام لحن‌ها وحالات به کار گرفته شود و در کنار این موارد در هر جمله، هر کلمه نیز می‌تواند شکل وآوای خاصّ خود را داشته باشد؛ به عنوان مثال در شعرها، قافیه ها و ردیف‌ها در انواع مختلف، آواهای متفاوت وتلفّظ‌های گوناگون را می‌طلبند و یا ممکن است تأکید شاعر یا نویسنده در هر جمله کوتاه، روی کلمه‌ای خاص باشد که با رعایت لحن کامل وعلائم نگارشی واحوال نویسنده شکل خاصّی به خود می گیرد. انواع لحن وآهنگ های کلّی زبان فارسی را می توان عبارت از موارد زیر دانست:
تعریف لحن:
ستایش مخصوص خداوند است وشاعر یا نویسنده خداوند را در آن به خاطر آفرینش بی همتا ،قدرت بی نظیر والطاف فراوانش می ستاید. در این هنگام خواننده نیز باید خود را موجودی از آفریده های او بداندکه تسلیم او وشاکر بخشش ها وآفرینش اوست؛ مانند مثال های زیر : «آفرین جان آفرین پاک را آن که جان بخشیدو ایمان خاک را آسمان چون خیمه ای بر پا کرد بی ستون کرد و زمینش جای کرد» (عطار،۱:۱۳۷۷) بسیاری از ستایش ها را می توان در دیباچه ها و مقدمه های کتاب های نظم ونثر مشاهده کرد؛ مانند: «منّت خدای را عزَّوجل، که طاعتش موجب قربت است و به شکر اندرش مَزیدِ نعمت؛ هر نفسی که فرو می رود، ممِدِّ حیات است وچون بر می آید، مفرّح ذات؛ پس در هر نفسی دو نعمت موجود است وبرهر نعمتی شکری واجب .» (سعدی:۴۹:۱۳۷۷). این حالت که در آن عظمت خداوند یاد می شود، از طرف دیگر، خواری وکوچکی شاعر یا نویسنده را درپی دارد.
لحن ستایشی
مدح، نوشته ای در باره انسان است که شاعر از طریق آن، با کوچکتر دانستن خود در مقابل ممدوح، به بیان مطالبی می پردازد. مدح ها نیز به پیروی از ستایش ها شکل گرفته اندودر آن ها همان حالات باید رعایت شود اما با ستایش اختلاف دارد؛ زیرا در ستایش، شاعر یا نویسنده آزادانه تر می تواند حرف خود را بزند اما در مدح ها، به ویژه مدح حاکمان، این کار امکان پذیر نیست. مدح را می توان به چند دسته تقسیم کرد:
لحن مدح
الف: مدح بزرگان دینی ومذهبی چون پیامبر (ص) وامامان(ع) که در آن شاعر خود را از مریدان آن دانسته وزندگی اش را وابسته به وجود واعتقاد به آن ها می داند تا جایی که حاضر است جان فدایشان کند. گفته های آنان را بسیار با اهمیت می داند، در این مورد شاعر ممدوح را فردی فرا انسانی می داند وچهره و قامتشان را در دنیا زیبا ترین می پندارد، کارها واعمالشان را نیز کارهایی خارق العاده می شمارد و به بیان معجزات وکرامات هر یک می پردازد. مانند مثال های زیر : « محمد کآفرینش هست خاکش هزاران آفـــرین بر جان پاکــش چــــراغ افروزِ چشمِ اهــلِ بینش طـــرازِکــــارگـــاهِ آفــرینش… » (نظامی،۱۲۹:۱۳۸۲) «ودرود بر محمّد مصطفی(ص)که خاتم پیغامبران است ؛ وآفرین براصحاب اوی واهل بیت وگزیدگان اوی که خلق را به راستی پند دادند و به یزدان راه نمودند وطریقِ مُبطِلان برنوشتند و بساطِ حق بگستردند.»(الانبیه)
لحن مدح
ب- مدح سلاطین وحاکمان: مداحان ِ سلاطین معمولاً افرادی هستندکه برای رسیدن به نان ونوایی به مدح آن ها می پردازندو به همین دلیل در مدح آن ها، شاهان زیبا، بخشنده و شایسته اند وشاعران برای آن ها طول عمر طلب می کنند: «هزار سال فزون باد عمر سلطان را » (ناصر خسرو).
لحن مدح
ج- مدح افراد ی بزرگ که خدمتی به جامعه یا شخصی کرده اند : «آفرین بر روان فردوسی آن همایون نهاد ِفرخنده اونه استاد بود وما شاگرد، او خداوند بود و ما بنده» (انوری،۷۰۰:۱۳۶۴)
به هنگام خواندن مدح باید:
لحن مدح
