صفحه محصول - مقاله ستاره شناسی 30 ص

مقاله ستاره شناسی 30 ص (docx) 32 صفحه

دسته بندی : تحقیق

نوع فایل : Word (.docx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحات: 32 صفحه

قسمتی از متن Word (.docx) :

تاریخچه علم نجوم در بقاياي تمدن سومري كتيبه هايي مربوط به ستاره شناسي يافت شده است كه قدمت آنها به 25000 سال قبل از ميلاد مسيح مي رسد . در بقاياي سنگي كتيبه هاي يافت شده ، تصاويري از گردش ماه به دور زمين وجود دارد . استادان ماوراءالطبيعه سومري خيلي زود دريافتند هر اتفاقي كه براي انسان رخ مي دهد يه نوعي به به ستارگان ارتباط دارد و در و.اقع ستارگان منشاء همه اتفاقات هستند . در سال 1920 يك دانشمند روسي بنام چيجفسكي مطالعات كاملي در اين خصوص انجام داد و متوجه شد هر يازده سال يكبار انفجارهاي عظيمي در خورشيد رخ مي دهد .  او با بررسي يك دوره هفتصد ساله دريافت ، هميشه همزمان با پديده انفجار خورشيدي يك جنگ ، اغتشاش و يا نابساماني در كره زمين اتفاق مي افتد . محاسبات و مشاهدات او كه يك دوره هفتصد ساله را پوشش مي داد ، آنقدر علمي و دقيق بود كه رد كردن نظريه او را دشوار ساخته بود . در واقع خورشيد يك ارگانيسم زنده ، پويا و آتشين است . حالات خورشيد هر لحظه تغيير مي كند و زماني كه اندكي تغيير در حالات خورشيد به وجود آيد ، زمين نيز تحت تاثير قرار مي گيرد . بعدها يك فيزيكدان سويسي بنام پاراسلوس با مطالعات بيشتري در اين زمينه به كشف جديدي نايل آمد . او كشف كرد انسان زماني بيمار مي شود كه هماهنگي بين او و چيدماني از ستارگان كه در زمان تولدش وجود داشته است از بين برود . قبل از پاراسلوس ، فيثاغورث اصل ارزشمند توازن سياره اي را مطرح كرده بود . او معتقد بود كه هر ستاره يا سياره اي از طريق حركت و جابجايي در فضا ارتعاشات منحصر به فردي را توليد مي كند . مجموع ارتعاشات اجرام آسماني يك توازن موسيقيايي توليد مي كند كه توازن كيهاني ناميده مي شود . در سال 1950 گئورگي گياردي دانش جديدي بنام شيمي كيهاني را به وجود آورد . او پس از انجام آزمايشات متعدد به روش علمي اثبات كرد كل جهان يك وحدت بنيادين و يك جسم يكپارچه است . يعني هيچيك از اعضاء آن از هم منفك نيستند و به يكديگر متصلل هستند . پس اگر قسمتي از اين جسم دستخوش تغيير گردد كل جسم مرتعش مي شود و همه بخش هاي آن تحت تاثير قرار مي گيرند . پس با به وجود آمدن تغيير در هر ستاره اي ، در هر فاصله از زمين كه باشد ، ضربان ما دچار تغيير خواهد شد . وقتي خورشيد در شرايط و موقعيت خاصي قرار مي گيرد گردش خون ما نيز تحت تاثير قرار خواهد گرفت . دكتر تاماتوي از ژاپن هم كشف كرد كه شدت طوفان هاي اتمي خورشيد بر ضخامت گلبولهاي خون به خصوص در آقايان تاثيرات فراوان دارد . فرانك براون ، متفكر آمريكايي نيز مي گويد : در لحظه تولد يك انسان ستارگان بسياري در حال طلوع و غروب كردن هستند . مجمع الكواكبي در حال صعود و مجمع الكواكبي در حال فرود هستند و انسان در چيدماني مشخص از ستارگان به دنيا مي آيد . از تحقيقات هاي صورت گرفته نتيجه مهمي حاصل مي شود ( با در نظر گرفتن اينكه كل حيات تحت تاثير چيدمان ستارگان قرار دارند ، با كمي مطالعه عميق تر مي توان دريافت كه هر انساني نيز تحت تاثير ستارگان است ) در زمينه تاثير چيدمان ستارگان بر حيات انسان مطالعات زيادي انجام شده است . به عنوان مثال مي دانيم كه اقيانوس ها تحت تاثير حالات ماه قرار مي گيرند . حال اگر در نظر داشته باشيم كه نسبت آب و نمك موجود در اقيانوس ها دقيقاً مشابه نسبت آب و نمك بدن انسان است آنگاه نتيجه خواهيم گرفت كه آب بدن انسان نيز همانند اقيانوس ها تحت تاثير نيروي ماه قرار مي گيرد . همچنين تحقيقات نشان مي دهد كه با نزديك شدن ماه به حالت بدر ( ماه كامل ) ميزان جنون و ديوانگي نيز در دنيا افزايش مي يابد . پروفسور براون تحقيق جالبي را انجام داده است . او نمودار تولد بسياري از نظاميان ، پزشكان و متخصصين مشهور را جمع آوري كرده و با بررسي اين نمودارها متوجه شد افرادي كه تخصص هاي يكساني دارند اكثراً تحت چيدمان مشابهي از ستارگان متولد شده اند . به عنوان مثال دريافت ، سياره مريخ تاثير ز يادي بر زندگي نظاميان مشهور داشته است . از گذشته تا امروز عده اي ستاره شناسي را خرافات و اعتقاد كوركورانه به حساب مي آورند . اما واقعيت اين است كه ستاره شناسي كاملاً علمي است . البته علم به معناي بررسي و تحقيق و رابطه بين علت و معلول . در ستاره شناسي گفته مي شود هيچ اتفاقي در روي كره زمين بدون علت نيست حتي اگر ما از علت آن آگاه نباشيم . به طور كلي مي توان گفت ستاره شناسي تلاش براي كاوش در آينده به روش هاي مختلف است . يكي از متداول ترين روش ها ، مطالعه چگونگي تاثيرگذاري اجرام آسماني بر انسان است . يكي از ايده هاي جالب ستاره شناسي اين است كه ما نيز بر اجرام سماوي اثر مي گذاريم زيرا اثر گذاري يك رابطه دوطرفه است از ديدگاه علمي بايد دانست كه تمامي خانواده خورشيدي از خورشيد متولد شده اند ماه ، مريخ ، مشتري ، زمين و ديگر اجرام منظومه شمسي همگي اندامهاي خورشيد هستند . انسان نيز از اندام هاي زمين است و زمين از اندام هاي خورشيد . همه چيزهايي كه از منبع واحدي متولد مي شوند داراي درونيات مشتركي هستند . پس هر اتفاقي كه در خورشيد روي مي دهد ، ارتعاشي در سلول هاي ما ايجاد خواهد كرد زيرا سلول هاي ما نيز از خورشيد متولد شده اند . علم ستاره شناسي همواره بر روي اين احتمال كه وقوع هر اتفاقي در هستي بر روي انسان تاثير مي گذارد ، تحقيق كرده است . در اين تحقيقات مشخص شده است كه علاوه بردوره يازده ساله طوفان هاي خورشيدي يك دوره 90 ساله نيز در حيات خورشيد وجود دارد . دوره جواني خورشيد 45 سال طول مي كشد و پس از آن دوره پيري خورشيد آغاز مي شود كه 45 سال به طول مي انجامد . در دوران جواني ، اثر خورشيد به حداكثر خود مي رسد و در مدت پيري انرژي خورشيد رو به افول مي رود . پس از گذشت 90 سال خورشيد پير شده و دوباره شروع به جوان شدن مي كند . كودكاني كه در 45 سال اول متولد مي شوند از سلامتي كامل برخوردار هستند اما كودكاني كه در 45 سال دوم به دنيا مي آيند داراي مشكلات فراواني هستند . در 45 سال دوم ميزان زلزله افزايش ميابد . وقتي چرخه 90 ساله خورشيد به پايان مي رسد حركت وضعي زمين نيز دچار اختلال مي گردد . آگاهي يا تشخيص ما ، ملاكي براي وجود يا عدم وجود هيچ چيز نيست . حوزه هاي مختلف انرژي در اطراف وجود دارند كه دائماً بر زندگي ما اثر مي گذارند . انسان به محض تولد در معرض اين اثرات قرار مي گيرد . امروزه دانشمندان معتقدند هر جرم آسماني تشعشع راديواكتيو منحصر به فرد خود را دارد . امواجي كه سياره زهره از خود ساطع ميكند آرام و ساكن هستند در حالي كه ماه امواج متفاوتي را از خود ساطع مي كند . امواجي كه از سياره مشتري به ما مي رسند متفاوت از امواجي هستند كه از خورشيد به ما مي رسند . اين تفاوت به خاطر اختلاف تركيبات گازي لايه هاي تشكيل دهنده هر جسم است . در زمان تولد يك كودك تمام مجمع الكواكب ، ستارگان و كهكشانهاي ديگر كه در افق زمين در حال گردش هستند در ذهن كودك ثبت مي شوند . شرايط كيهاني موجود در لحظه تولد ، با تمام ضعف ها ، قوتها و توانايي هايش بر كل زندگي انسان اثر مي گذارد . ستاره شناسي را ميتوان به سه بخش تقسيم نمود . بخش اول هسته و جوهره آن است كه غير قابل تغيير است و پس از شناختن آن فقط بايد با آن همراه بود . بخش دوم لايه مياني است و فرد مي تواند آن را تغيير دهد اين بخش نيمه ضروري ستاره شناسي است و اگر آگاهي هاي لازم را داشته باشيم مي توان آن را تغيير داد . و بخش سوم لايه بيروني و غير ضروري آن است . هرچند همه مردم بيشتر كنجكاوي را نسبت به اين بخش دارند . اگر آگاه نباشيم آنچه بايد اتفاق بيافتد ، اتفاق خواهد افتاد . اگر دانش و آگاهي وجود داشته باشد ، آنگاه راه هاي مختلفي براي ايجاد تغيير وجود دارد . هدف نهايي ستاره شناسي پرداختن به ضروريات و بنيان ها است . معنا و جوهره ستاره شناسي يكي بودن با هستي است . ما نه تنها جزئي از ين عالم هستيم بلكه در تمامي اتفاقات و شرايط به وجود آمده مشاركت داريم . اگر بتوانيم ضروريات را از غير ضروريات جدا كنيم ، علم ستاره شناسي ابزار مناسبي در دستان ما خواهد بود .   ستارگان ستارگان کره‌های سوزانی از گاز می‌باشند که بر خلاف سیارات خود منبع نوراند. انرژی ستارگان ناشی از واکنشهای هسته‌ای است. ماده اصلی تشکیل دهنده بیشتر ستارگان هیدروژن است. هیدروژن موجود در ستارگان طی فرآیند همجوشی هسته‌ای به هلیوم تبدیل می‌شود و در حین این واکنش گرما و نور بسیار زیادی تابش می‌یابد.هر ستاره دارای دوره عمر می‌باشد که بسته به نوع ستاره متفاوت است. ستارگان حجیم با نور بیشتر و حرارت زیاد عمر کوتاهتری نسبت به ستارگان کم نور و کوچک دارند. پایان عمر هر ستاره بستگی به میزان ذخیره هیدروژن در آن دارد. زمانی که هیدروژن درون ستاره‌ای پایان یابد هلیوم تبدیل به سوخت اصلی می‌شود و می‌سوزد. سوختن هلیوم سبب ایجاد گرمای بسیار زیادی می‌شود که تا آن زمان در ستاره پیش نیامده بوده‌است. این گرمای زیاد سبب انبساط ستاره می‌شود و حجم آن را چند برابر می‌کند. مثلاً اگر زمانی خورشید شروع به سوزاندن هلیوم کند آنقدر انبساط می‌یابد که زمین در حجم زیاد آن محو می‌شود! این انبساط تا سر حد مریخ ادامه پیدا کرده و سپس متوقف می‌شود. مرحلهٔ بعدی بستگی به نوع ستاره دارد. ستارگان عظیم پس از این مرحله آنقدر انبساط یافته‌اند که دیگر نمی‌تواند جاذبه‌ای روی سطوح بیرونی خود داشته باشند. پس از آن این ستارگان منفجر شده و تبدیل به نواختر می‌گردند. هرچه ستاره بزرگ‌تر میزان نواختر بزرگ‌تر. غولها تبدیل به ابرنواختر می‌گردند. پس از آن این ستاره‌ها بسته به نوع نواختر ادامه عمر می‌دهند. نواختران معمولی تبدیل به کوتوله شده و عمری طولانی را آغاز می‌کنند. اما ابر نواختران در خود فرو می‌ریزند و ستارگان بسیار کوچک و حجیمی به نام ستارگان نوترونی بوجود می‌آورند.این ستارگان عمر طولانی دیگری در پیش خواهند داشت. بعد از آن کوتوله‌ها یا کوتوله‌های سفید تبدیل به کوتوله سیاه شده و تا آخر جهان زندگی خواهند کرد. واژه ستاره در زبان پهلوی به ریخت stârag و اَختَر آمده بود. به گروهی از ستارگان که با نیروی گرانش به هم پیوستگی داشته باشند خوشه ستاره‌ای می‌گویند. ابن سینا ستاره را چنین تعریف می‌کند: جسمی است بسیط، کروی که جایگاه طبیعی آن در فلک است. روشنی می‌بخشدو قابل کون و فساد نیست. بر فراز مرکز، بی‌آنکه بر آن احاطه داشته باشد در حرکت است. منطقه ی تشکیل ستاره در ابر ماژلانی بزرگ. تصویرناسا / اسا. ستاره ی عظیم توپ درخشانی از پلاسما است که توسط گرانش نزدیک به هم قرار گرفته است.نزدیکترین ستاره به زمین خورشید است که منبع انرژی زیادی در زمین است.ستاره های دیگر که خورشید را تحت الشعاع خود قرار نمیدهند در آسمان شب قابل رویت هستند.از نظر تاریخی برجسته ترین ستاره ها در حوزه آسمانی با هم بطور صورت های فلکی گروه بندی شدند و نام مناسبی برای درخشانترین ستاره ها بدست آوردند. کاتالوگ گسترده ای از ستاره ها توسط ستاره شناسان مونتاژ شده که ارایه دهنده ی نامگذاری استاندارد ستاره ها است . هر ستاره ای که می درخشد در طول مدت عمرش به دلیل فرآیند همجوشی وابسته به درجه حرارت هسته ی اتمی از هسته اش انرژی آزاد می کند که از مسیر داخلی ستاره عبور کرده وسپس به فضای بیرون تابش میکند.تقریبا تمامی عناصر سنگینتر از هیدروژن و هلیم توسط فرآیندهای همجوشی در ستارگان بوجود آمده اند. ستاره شناسان می توانند جرم سن ترکیب شیمیایی و دیگر خواص زیادی را با مشاهده ی طیف ستاره درخشندگی آن و حرکت در فضا مشخص کنند. جرم کل ستاره تعیین کننده ی اصلی درتکامل و سرنوشت نهایی آن است و ویژگیهای دیگر ستاره از تاریخ تکاملش از جمله قطر چرخش حرکت و دما تعیین میشود.طرح درجه حرارت بسیاری از ستاره ها در مقابل درخشش خود را با نمودار هر تسپرونگ راسل (ح تحقیق نمودار )نشان و این نمودار اجازه میدهد تا سن و وضعیت تکاملی ستاره تعیین شود. ستاره از ابرهای متلاشی از مواد که عمدتا هیدروژن به همراه هلیم و مقادیر کمی از عناصر سنگینتر است تشکیل شده است.هنگامی که هسته ی ستاره به اندازه ی کافی متراکم شود از طریق فرایند همجوشی هسته ای بطور پیوسته برخی از هیدروژن ها به هلیم تبدیل می شوند.باقیمانده ی داخلی ستاره انرژی هسته را از طریق ترکیبی از فرآیندهای تابشی و همرفتی حمل و فشار داخلی ستاره مانع از سقوط بیشتر تحت گرانش خود می شود.هنگاهی که سوخت هیدروژن در هسته است خسته شده وان ستاره با داشتن حداقل 4/0 برابر جرم خورشید گسترش یافته و به غول قرمز تبدیل شده و در برخی از موارد با عناصر سنگین تر در هسته و یا پیوسته در اطراف هسته آمیخته میشود. سپس ستاره به فرم رو به انحطاطی تکامل می یابد و بخشی از ماده در محیط میان ستاره ای باز یافت میشود یعنی در جایی که نسل جدیدی از ستاره ها به نسبت بالایی از عناصر سنگین تشکیل میشوند. سیستم های دو یا چند ستاره ای از دو یا چند ستاره تشکیل شده اند که دارای جاذبه ی محدود و بطور کلی در مدار ثابتی بدور یکدیگر می چرخند. وقتی که دو ستاره از چنین مدار نسبتا نزدیکی در تعامل گرانشی خود میتوانند تاثیر قابل توجهی در تکامل خود داشته باشند ستاره ها می توانند بخشی از ساختار بسیار بزرگتر جاذبه محدود مانند خوشه ای یا کهکشان را تشکیل دهند. مردم در الگوی ستاره ها از زمان های قدیم دیده می شوند . این صورت فلکی اسد شیر است که در سال 1960 توسط یوهانس هولیوس ترسیم شده است. از لحاظ تاریخی ستاره ها در سراسر جهان برای تمدن ها مهم بودند و آن ها بخشی از اعمال مذهبی و ناوبری آسمانی و جهت گیری شده بودند.بسیاری از ستاره شناسان باستان معتقد بودند که ستاره ها برای همیشه به قلمرو آسمانی پیوستند و تغییر ناپذیرند.طبق قراردادی ستاره شناسان ستاره ها را بصورت های فلکی و از آن ها برای ردیابی حرکت سیارات و پی بردن از موقعیت خورشید استفاده می کردند. حدرکت خورشید در برابر زمینه ای از ستاره ها (وافق ) باعث خلق تقویم شده است که میتواند برای تنظیم اقدامات کشاورزی مورد استفاده قرار بگیرد.تقویم گرگوری که در حال حاضر تقریبا در همه جای جهان استفاده میشود که یک تقویم خورشیدی است که بر اساس زاویه ی محور چرخش زمین نسبت به نزدیکترین ستاره که خورشید است می باشد. با دقت مورخ قدیمی ترین نمودار ستاره در 1534 سال قبل از میلاد در ستاره شناشی مصر باستان ظاهر شد. اولین کاتالوگ ستاره های شناخته شده در اواخر 2000 سال پیش هز میلاد توسط ستاره شناسان بابلی کهن بین النهرین وارد شده است یعنی در طول کسیته (حوالی 1155-1531 پیش از میلاد)در ستاره شناسی یونانی نخستین فهرست ستاره ها در حدود 300 سال قبل از میلاد توسط آریس تیلیوس و با کمک تیمو چریس ساخته شد. کاتالوگ ستاره ای هیپارچیوس (2 قرن پیش از میلاد )شامل 1020 ستاره بود و کاتالوگ ستارهی بطلیموس برای استفاده فراهم کرد.هیپارچیوس به خاطر کشف و ثبت نو اختر (ستارهای که نور آن چند روزی زیاد شده و دوباره کم میشود)(ستاره ی جدید )شناخته شد.بسیاری از صورت های فلکی و نام های ستاره ها در استفاده های امروزی از نجوم یونانی گرفته شده است به رغم ثبات ظاهری آسمان ، ستاره شناسان چینی آگاه بودند که ستاره جدید میتواند بوجود آید.[13] در سال 185 میلادی ، آنها برای اولین بار مشاهده شد و نوشتن در مورد ابرنواختر ، در حال حاضر به عنوان قلع 185 شناخته شده است[14] ستارهای درخشان رویداد در تاریخ ثبت شده قلع 1006 سوپرنوا ، که در 1006 مشاهده شد و در مورد نوشته شده توسط ستاره شناس مصری علی بن ریدوان و چند اخترشناسان چینی بود. [15] قلع ابرنواختر 1054 که تازه نوزادش رو به سحابی خرچنگ ، همچنین مشاهده توسط اخترشناسان چینی و اسلامی است. [16] [17] [18] اخترشناسان قرون وسطی اسلامی داد اسامی عربی به ستاره های بسیاری که هنوز هم مورد استفاده قرار امروز ، و آنها را اختراع ابزار متعدد نجومی است که می تواند موقعیت ستاره محاسبه. آنها ساخته شده است موسسات اولین رصدخانه بزرگ پژوهش ، عمدتا در مورد هدف از تولید کاتالوگ ستاره زیج [19] در میان این تعداد ، کتاب ثابت ستارگان (964) بود نوشته شده توسط ستاره شناس فارسی عبدالرحمان بن صوفی ، که به کشف تعداد ستاره ها ، خوشه های ستاره ای (از جمله ولوروم امیکرون و خوشه های بروکچی و کهکشانها (شامل کهکشان آندرومدا) [20] در قرن 11ام ، فارسی بحر العلوم ، محقق ابوریحان بیرونی کهکشان راه شیری به عنوان بسیاری از قطعات توصیف کرد خواص ستارگان تیره و همچنین عرض از ستاره های مختلف در طول ماه گرفتگی در 1019 داد. منجم اندولسی ابن بیجاه پیشنهاد کرد که کهکشان راه شیری تا ستاره که تقریبا بسیاری از لمس یکدیگر و ظاهر می شود در تصویر مستمر به علت اثر انکسار از مواد این جهانی ساخته شده بود ، با استناد به مشاهدات خود را همراه مشتری و مریخ در 500 ق (1106/1107 م) به عنوان مدرک . زود ستاره شناسان اروپایی از قبیل تایچو براهه شناسایی ستاره جدید در آسمان شب (که بعدها نواختر نامیده) ، نشان می دهد که آسمانها بودند تغییر ناپذیر نیست. در سال 1584 برونو جردنو پیشنهاد کرد که ستاره شد در واقع خورشید دیگر ، و ممکن است سیارات دیگر ، و احتمالا حتی مشابه زمین در حال گردش به دور آنها را ، [23] پیشنهاد شده است این ایده که قبلا توسط فلاسفه یونان باستان ، دموکریوس و اپیکروس ، [24] و توسط کومولوجیتس قرون وسطی اسلامی [25] مانند فخر الدین رازی. [26] در قرن بعد ، این ایده از ستاره ها به دور خورشید بود رسیدن به اجماع در میان ستاره شناسان. برای توضیح بدهید که چرا این ستاره هیچ کشش گرانشی خالص در منظومه شمسی اعمال ، اسحاق نیوتن پیشنهاد کرد که ستاره به طور مساوی در هر جهت توزیع شد ، این ایده را برانگیخت توسط متخصص الهیات ریچارد بنتلی. ستاره شناس ایتالیایی جمینینو مونتاناری ثبت مشاهده تغییرات در درخشندگی ستاره از الگول در 1667. ادموند هالی منتشر شده اندازه گیری اولین حرکت مناسب از یک جفت از این نزدیکی "ثابت" ستاره ، نشان میدهد که مواضع آنها را از زمان یونان باستان ستاره شناسان بطلمیوس و هیپارچیوس تغییر کرده است. اندازه گیری مستقیم اولین فاصله تا ستاره (61 ماکیان در 11.4 سال نوری) در سال 1838 توسط فردریش بسل ساخته شده با استفاده از روش اختلاف منظر. اندازه گیری اختلاف منظر نشان جدایی گسترده ای از ستاره ها در آسمان . ویلیام هرشل ستاره شناس اولین تلاش توزیع ستارگان در آسمان تعیین شد. در طول دهه 1780 ، او انجام مجموعه ای از ابزار اندازه گیری در جهت 600 و شمارش ستاره مشاهده در امتداد هر خط دید. از این که او نتیجه گرفت که تعداد ستاره ها پیوسته به سمت یک طرف از آسمان ، افزایش در جهت هسته راه شیری. پسرش جان هرشل تکرار این مطالعه در نیمکره جنوبی یافت و افزایش مشابه در همان جهت. [28] علاوه بر دستاوردهای دیگر او ، ویلیام هرشل نیز برای کشف خود را که برخی از ستاره را در امتداد همان خط نه تنها دروغ اشاره کرد دید ، اما همچنین اصحاب فیزیکی است که به صورت سیستم های ستاره ای دوتایی. . علم طیف ستارهای بود پیشگام توسط ژوزف فون فرانهوفر و آنجلو سکچی. با مقایسه طیف ستارگان مانند شباهنگ به خورشید ، که آنها پیدا کردند تفاوت در قدرت و تعداد خطوط جذب آنها ، خطوط تاریک در طیف به دلیل جذب فرکانس های خاص ستاره توسط جو است. در سال 1865 آغاز شدسکچی طبقه بندی ستاره به انواع طیفی [29] با این حال ، نسخه مدرن از طرح طبقه بندی ستاره توسط آنی ج. کانن در طول دهه 1900 توسعه داد. رصد ستاره دوتایی اهمیت افزایش طول قرن 19 به دست آورد. در سال 1834 ، فریدریش بسل مشاهده تغییر در حرکت مناسب از ستاره شباهنگ ، و استنباط همراه پنهان شده است. ادوارد پیکرینگ دوتایی اول اسپکتروسکپیک در سال 1899 کشف کرد هنگامی که تقسیم دوره ای از خطوط طیفی ستاره میزار در 104 روز دوره مشاهده شده است. مشاهدات تفسیر بسیاری از سیستم های ستاره ای دوتایی بودند توسط ستاره شناسان مانند ویلیام استرو و ش.و.برن هام جمع آوری شده ، اجازه دادن به توده ها از ستاره می شود از محاسبه عناصر مداری تعیین می شود. راه حل اول به مشکل استخراج مدار ستاره دوتایی از مشاهدات تلسکوپ توسط فلیکس ساواری در سال 1827 ساخته شده است. [30] قرن بیستم شاهد پیشرفتهای فزآینده ی سریع در مطالعه ی علمی ستاره بودیم.عکس ابزار نجومی ارزشمندی شد.کارل شوارتز شیلد کشف کرد که رنگ ستاره و از این رو درجه حرارت آن را می توان با مقایسه ی بصری قدر در برابر عظمت عکاسی تعیین کرد.در توسعهی فوتوالکتریک نور سنج اندازه گیری بسیار دقیق قدر در فاصله ی چند طول موج مجاز می باشند.در سال 1921 آلبرت مایکلسون اولین اندازه گیریهای قطر ستاره با استفاده از تلسکوپ هوکر را انجام داد. کار مفهومی مهم روی اساس فیزیکی ستاره ها در طول دهه ی اول قرن بیستم رخ داده است.در سال 1913 نمودار هرتسپرونگ راسل یا پیش برنده ی بردلی اختر فیزیک ستاره ها توسعه داده شد .مدل های فوق برای توضیح فضای داخلی ستارگان و تکامل تدریجی ستاره ای گسترش یافت.طیف ستاره ها نیز با موفقیت از طریق پیشرفت در فیزیک کوانتومی توضیح داده شد.این اجازه ی ترکیب شیمیایی ستارگان جو را تعیین خواهد کرد. به استثنای ابر نو اختر ستاره های انفرادی که درجه اول بودند در گروه محلی کهکشان ما و بخصوص در بخش قابل مشاهده ی راه شیری(که توسط کاتالوگ ستاره ها جز ییات موجود برای کهکشان ما نشان داده شده است)مشاهده شده اند. اما بعضی از ستاره ها در کهکشان ام 100 خوشه ی دوشیزه در حدود 100 میلیون سال نوری دور هستند از زمین مشاهده شدند.در ابر خوشه ی محلی ممکن است خوشه های ستاره ای دیده شوند و در اصل تلسکوپهای کنونی می توانند ستاره های کم نور انفرادی در خوشه ی محلی را نشان دهند(ستارگان راه دور که تا 100 میلیون سال نوری دور هستند را حل کردند(نگاه کنید به قیقاووسی ها) با این حال در خارج از ابر خوشه محلی کهکشانها نه ستاره انفرادی و نه وشه هایی از ستاره مشاهده شده است. تنها استثنا زمانی است که تصویر کم نوری از خوشه ستاره ای بزرگ که شامل صدها هزار ستاره در یک میلیارد سال نوری دور واقع شده است) که ده برابر فاصله از دورترین خوشه ستاره ای قبلی مشاهده می شود. تشکیل و تکامل ستاره ها تکامل ستارگان ستاره ها در داخل مناطق طولانی تراکم بالاتر در محیط میان ستارهای تشکیل شده ، اگر چه تراکم هنوز پایین تر از داخل محفظه خلاء دنیوی. این مناطق ابر مولکولی نامیده می شوند و عمدتا شامل هیدروژن ، هلیم با حدود 23-28 درصد و درصد کمی از عناصر سنگین تر. یک نمونه از چنین منطقه ستاره تشکیل شده است سحابی جبار. [45] همانطور که ستاره ها از ابرهای عظیم مولکولی شکل گرفته ، آنها را قدرتمندتر روشن آن ابرها. آنها همچنین هیدروژن ، یون تجزیه کردن ایجاد منطقه دوم ح. شکل گیری ستاره ها شکل گیری ستاره آغاز می شود با بی ثباتی گرانشی در داخل ابر مولکولی ، اغلب توسط امواج ضربه ای از ابرنواختر (انفجار عظیم ستاره باعث) و یا از برخورد دو کهکشان (همانطور که در کهکشان استار بردس) پس از منطقه می رسد کافی چگالی ماده را ارضا معیار برای بی ثباتی شلوار جین از آن آغاز می شود به آن تحت نیروی خود گرانشی سقوط می گویند. تصور هنرمند از تولد یک ستاره در داخل ابر متراکم مولکولی. تصویر ناسا. به عنوان ابر فرو می ریزد ، فرد انباشتگی گرد و غبار غلیظ و به شکل گاز چه به عنوان گلوبلس بک شناخته شده است. همانطور که فرو می ریزد و جسم کوچک کروی را افزایش می دهد چگالی ، انرژی گرانشی به گرما تبدیل شده است و با افزایش درجه حرارت. وقتی که ابر پروتستلار حدود رسیده وضعیت تعادل پایدار هیدرواستاتیک ، اشکال در پروتستر هسته [47] این پیش ستارگان رشته اصلی اغلب توسط یک دیسک گازی احاطه شده است. مدت انقباض گرانشی طول می کشد حدود 10-15 میلیون سال. در اوایل ستاره کمتر از 2 برابر جرم خورشید نامیده می شوند ستارههای تی.تاوری ، در حالی که کسانی که با جرم بزرگتر هستندهربیگ آا / ستاره باشد. این ستاره تازه متولد شده منتشر می کنند جت گاز در امتداد محور چرخش آنها ، تولید تکه های کوچکی از حالت گازی به نام هربیگ-هارو اشیاء. تشکیل و تکامل ستاره ها ستاره صرف در حدود 90 ٪ از هیدروژن طول عمر خود را در آمیخته شدن هلیوم برای تولید در دمای بالا و عکس العمل های فشار قوی در نزدیکی هسته. ستاره چنین گفته می شود در رشته اصلی هستند و به نام ستاره کوتوله. شروع صفر در سن رشته اصلی ، سهم زیادی از هلیم در هسته ستاره پیوسته افزایش خواهد یافت. در نتیجه ، به منظور حفظ سرعت لازم همجوشی هسته ای در هسته ستاره به آرامی در دما و درخشندگی ]49] - خورشید ، به عنوان مثال افزایش ، تخمین زده می شود که در درخشندگی در حدود 40 ٪ از آن را افزایش رسیده رشته اصلی 4.6 میلیارد سال پیش. هر ستاره تولید ذرات بادهای ستارهای است که باعث جریان مستمر گاز به فضا. برای بسیاری از ستاره ، مقدار جرم از دست رفته نیز قابل اغماض است. خورشید از دست می دهد 10-14 برابر جرم خورشید در هر سال ، [51] یا در حدود 0.01 ٪ از جرم در کل طول عمر خود بیش از کل آن است. با این حال بسیار عظیم ستاره می تواند 10-7 تا 10-5 جرم خورشید در هر سال از دست بدهد ، تحول قابل توجهی مؤثر بر آنها. [52] ستاره ها که با بیش از 50 برابر جرم خورشید آغاز می تواند بیش از نیمی از کل جرم خود را از دست در حالی که آنها در رشته اصلی باقی می ماند. مدت زمان که ستاره صرف در رشته اصلی بستگی دارد عمدتا در میزان سوخت آن را به فیوز است و نرخ آن فیوزهای که سوخت ، یعنی جرم و درخشندگی اولیه آن است. برای خورشید ، این است که برآورد می شود حدود 1010 سال است. ستاره های بزرگ مصرف سوخت خود را بسیار سریع و کوتاه مدت زندگی کرده است. ستاره های کوچک (موسوم به کوتوله های قرمز) مصرف سوخت خود را بسیار به آرامی و دهها آخرین به صدها میلیارد سال است. در پایان زندگی خود ، آنها به سادگی تبدیل به تیره و تیره کننده [2] با این حال ، از طول عمر از ستاره مانند است بزرگتر از سن کنونی جهان (13.7 میلیارد سال) ، هیچ کوتوله قرمز انتظار می رود که هنوز این رسید دولت است. علاوه بر توده ، بخشی از عناصر سنگین تر از هلیم می تواند نقش مهمی در تکامل ستاره بازی کند. در اخترشناسی همه عناصر سنگین تر از هلیوم در نظر گرفته "فلزی" ، و غلظت این عناصر شیمیایی نامیده می شود متالی سیتی. متالی سیتی می تواند مدت زمان که ستاره خواهد سوخت آن ، سوزاندن شاهد شکل گیری میدان های مغناطیسی نفوذ [54] و تغییر قدرت باد ستارهای است. [55] قدیمی تر ، جمعیت ستاره دوم را متالی سیتی قابل ملاحظه ای کمتر از جوان ، جمعیت من ستاره به خاطر ترکیب ابرهای مولکولی که از آنها تشکیل شده است. با گذشت زمان این ابرها را به طور روز افزونی در عناصر سنگین تر به عنوان مسن ستاره جان و میریزند بخش از اتمسفر خود غنی شده. عطارد یا تیر نخستین و نزدیکترین سیاره منظومه شمسی به خورشید است. از نظر اندازه نسبت به دیگر سیارات بعد از پلوتو کوچکترین آنها نیز به حساب می آید. قطر آن 4880 کیلومتر است. این سیاره در یک مدار بیضی شکل به دور خورشید می گردد که خروج از مرکز آن 0.2506 است. نزدیکترین فاصله آن از خورشید تنها 9/45 میلیون کیلومتر دورترین فاصله آن 7/69 میلیون کیلومتر فاصله دارد. لذا همواره در اطراف خورشید حضور دارد و برای ما تنها در هنگام طلوع و غروب قابل رویت است. این سیاره بسیار گرم است و درجه حرارت سطح آن در هنگام روز به حدود 427 درجه سانتیگراد و در شب به 173 درجه زیر صفر کاهش می یابد. عطارد هر 88 روز یک بار یک دور به گرد خورشید می چرخد ( دوره تناوب نجومی ). در حالی که در مدت 5/58 روز یک دور به دور خود می چرخد ( حرکت وضعی ). در عطارد هیچ گونه جوی وجود ندارد، ولی برخی مطالعات وجود مقدار کمی گاز هلیوم را که گفته می شود از طریق بادهای خورشید به گرد این سیاره قرار گرفته اند اثبات می کند. شکل ظاهری این سیاره بسیار آبله گون است و چهره ای شبیه به کره ماه دارد. حفره های کوچک ویا بزرگ بسیاری در سطح آن دیده می شود که حکایت از برخورد شهاب سنگهای کوچک و بزرگ دارد البته قطر برخی از دهانه ها به ده ها کیلومتر می رسد. برخی از این دهانه ها محل خروج مواد مذاب است که امروزه با سنگهای مذاب پر شده اند و مانند کوه های آتشفشانی هستند. گرچه از گذشته نسبتاً دور، این سیاره با کمک تلسکوپ مورد مطالعه قرار می گرفت، ولی از سال 1974 میلادی با پرواز سفینه مارینر 10 از کنار عطارد چندین هزار عکس از دشتهای مسطح و گودالهای کم و بیش بزرگ، به ایستگاه های زمینی مخابره شد. مارینر 10 میدان مغناطیسی ضعیفی حدود 1 درصد میدان مغناطیسی زمین را در اطراف این سیاره کشف کرد. این سیاره به علت گرمای زیاد در روز و دمای بسیار پایین در شب و نبود جو و نداشتن آب به شکل مایع در سطح یا عمق آن هیچ گونه امکانی برای پیدایش شکلی از حیات ایجاد نکرده استدر عین حال عطارد هیچ قمر ی ندارد. در این حالت سنگهای این سیاره به شدت منبسط می شوند و پس از غروب آفتاب و شب طولانی آن دما به شدت پایین می رود. علت آن هم نبودن جو در اطراف این سیاره است که دما را تعدیل نمی کند. سرد و گرم شدن سنگها در شب و روز و استمرار این امر طی قرون و اعصار تنها یک نوع فرسایش مکانیکی در سطح این سیاره به وجود می آورد. که به متلاشی شدن سنگها می انجامد. اختلاف دما در دو سوی این سیاره در میان سیارات منظومه شمسی منحصر به فرد است. تنها طوفانهای مغناطیسی از سوی خورشید مقداری اتم های هلیوم باردار را در اطراف میدان مغناطیسی این سیاره به دام انداخته و فشار جوی ناچیزی (به میزان کمتر از یک میلیاردیم فشار جوی زمین) ایجاد کرده است. برای خنثی کردن جاذبه سطحی این سیاره در خارج شدن از سطح آن تنها به سرعتی به اندازه 4.25 کیلومتر بر ثانیه نیاز است. در حالی که در مورد زمین این مقدار حدود 11 کیلومتر بر ثانیه می باشد که به این سرعت سرعت گریز می گویند. نام کوئی پر، کاوشگر نامی سیارات نیز به یکی از گودالهای بزرگ سیاره عطارد به قطر 25 کیلومتر تعلق یافته است. دانشمندان معتقدند بر اثر برخورد سهمگین یک شهاب سنگ با این سیاره در گذشته بسیار دور، امروزه در نقطه مقابل این برخورد رشته کوه هایی ظاهر شده اند. در هر حال شهاب سنگها سطح این سیاره را در امان نگذاشته اند. محل اصابت این برخورد عظیم که امروزه رشته کوههای بلند و مدوری آن را احاطه کرده که به حوضه کالوریس به قطر 1300 کیلومتر شهرت یافته است. چگالی این سیاره به میزان 4/5 گرم بر سانتیمتر مکعب تخمین زده شده که اندکی بیشتر از چگالی زمین است. این حقیقت دانشمندان را بر آن داشته است که تصور کنند مرکز این سیاره از فلزات سنگینی مانند آهن تشکیل شده است که با توجه به حرکت آرام چرخشی این سیاره به دور خود میدان ضعیف مغناطیسی در خود ایجاد کرده است. فشار بادهای خورشیدی این میدان ضعیف را در جهت مقابل به خورشید بسیار فشرده کرده و در پشت آن بسیار گسترانده است. گروهی دیگر از دانشمندان پیدایش میدان مغناطیسی در عطارد را به وجود میدان مغناطیسی سنگواره ای نسبت می دهند که از روزگاران قدیم حاصل شده و باقی مانده است. در هر حال علت واقعی این میدان معلوم نیست. ویژگیهای عطارد همان گونه که قبلاً اشاره شد عطارد نزدیکترین سیاره به خورشید است که در کنار جرم بزرگی به نام خورشید با آن جاذبه وحشتناکش قرار گرفته است. عطارد برای آن که در دل خورشید سقوط نکند و جذب آن نشود دست به مقابله زده است. برای این کار عطارد با سرعت سرسام آوری به گرد خورشید می چرخد و سریعترین سرعت چرخشی به دور مرکز منظومه شمسی را از آن خود کرده است. این سرعت به حدی است که یک سال این سیاره کمتر از سه ماه به طول می انجامد. مدار این سیاره بیضی شکل است و با فاصله اندکی (به طور متوسط 9/57 میلیون کیلومتر) از خورشید و از روی زمین این سیاره در اطراف خورشید دیده می شود. گاهی کمی بعد از غروب خورشید در بالا دست خورشید و زمانی که به آن سوی این ستاره می رسد قبل از طلوع آفتاب در بالای افق شرقی دیده می شود. حداکثر فاصله زاویه ای که این سیاره با خورشید دارد حدود 28 درجه است ( از دید زمین ). هنگامی که زاویه کشیدگی این سیاره در حدود 10 درجه است، از درون تلسکوپ به صورت هلال باریکی دیده می شود. لیکن زمانی که می خواهد از پشت خورشید عبور کند قرص روشن خود را به ما نشان نمی دهد. با توجه به 7 درجه انحراف مدار گردش این سیاره به دور خورشید این سیاره در هر بار گردش از جلوی خورشید عبور نمی کند. بلکه از بالا یا پایین خورشید می گذرد. در طول 100 سال عطارد تنها دو بار همچون نقطه تاریک و سیاه رنگی از مقابل قرص خورشید عبور می کند. که به ترانزیت یا عبور معروف است که آخرین آن در سال 1383 بود. مشتری پنجمین سیاره نزدیک به خورشید و اولین غول از چهار غول گازی است. مشتری بزرگترین سیاره منظومه شمسی بوده و جرم آن از تمام سیارات دیگر بیشتر است. حجم این سیاره 1300 برابر زمین، و جرم آن دو و نیم برابر جرم تمامی سیارات منظومه شمسی است. ابرهای انواری شکل مشتری غالباً از گازهای هیدروژن و هلیوم تشکیل شده اند. جو درونی سیاره حدود 1000 کیلومتر (600 مایل) پایین تر از ابرها شروع می شود که در این نقطه گاز هیدروژن به مایع تبدیل می گردد. در اعماق پایین تر، هیدروژن حالت فلزی دارد. در مرکز مشتری، هسته ای سنگی و بسیار داغ وجود دارد که حرارتش به 3500 درجه سانتی گراد (63000 درجه فارنهایت) می رسد. حلقه های مشتری منظومه حلقه های مشتری در سال 1979 توسط کاوشگر فضایی ویجر 1 کشف گردید. سه حلقه مشتری به ترتیب زیر نامگذاری شده اند: حلقه هاله به عرض 22800 کیلومتر (14170 مایل). حلقه اصلی که حلقه ای باریک و درخشان است به عرض 6400 کیلومتر (3980 مایل). و حلقه تار عنکبوت «گسامر) که رقیق ترین و عریض ترین حلقه می باشد به عرض 8500 کیلومتر (53000 مایل). حلقه تار عنکبوت که در این تصویر ساختگی به رنگ آبی کمرنگ دیده می شود ، از حلقه اصلی که مشتری را احاطه می کند بیرون زده است . قمرهای مشتری شانزده قمر مشتری به چهار گروه چهارتایی تقسیم می شوند . گروه اول در فاصله حدود 130000 کیلومتری (80000 مایل). گروه دوم در فاصله حدود 200000 کیلومتری (125000 مایل). گروه سوم در فاصله 9 میلیون کیلومتری (6/5 میلیون مایل). و گروه چهارم در فاصله ای نزدیک به گروه سوم قرار دارند. جهت چرخش تمام گروهها بجز گروه چهارم، همان جهت چرخش مشتری است. همه قمرهای مشتری بجز قمرهای گروه دوم، کوچک هستند. قمرهای گروه دوم که گالیله ای نام دارند هم اندازه ماه زمین هستند. گانیمید ، یک قمر گالیله ای چهار قمر بزرگ مشتری که توسط گالیله (1642-1564) کشف شدند ، قمرهای گالیله ای نامیده می شو ند. سیاره مشتری دارای بزرگترین قطر و بیشترین جرم در میان تمام سیارات منظومه شمسی است. استوای مشتری 11 برابر استوای زمین است. این سیاره سریعتر از سایر سیارات به دور خود می چرخد. دوره چرخشی مشتری نصف دوره چرخشی زمین است. جدید ترین سیاره کشف شده سدنا دهمین سیاره منظومه شمسی می باشد. سیاره جدید که نام علمی آن «یو.بی313، 2003 » و قطر آن 1,180 تا 2,360 کیلومتر است، توسط ستاره شناسان در کالیفرنیا و هاوایی کشف شد. انجمن بین‌المللی اخترشناسی، اکتشاف دهمین سیاره گردنده به دور خورشید که در مرز منظومه شمسی قرار دارد را تایید کرده است. این شیء ابتدا در سال 2003 کشف شده بود اما سیاره بودن آن اخیرا تایید شد. فاصله این شیء از خورشید بیش از دو برابر فاصله پلوتون از خورشید است. تاکنون تصور می شد پلوتون دورافتاده ترین سیاره منظومه شمسی است. جرم این سیاره حداقل به اندازه پلوتون است. فاصله متوسط نپتون و پلوتون از خورشید به ترتیب 1/30 و 5/39 برابر فاصله متوسط زمین از خورشید است که خود به بیش از 150 میلیون کیلومتر می‌رسد و آن را یک واحد اخترشناسی (AU) می نامند. این بزرگترین جرم آسمانی است که از زمان اکتشاف نپتون در سال 1846 در مدار خورشید کشف می‌شود. هنوز جزئیات کاملی در مورد این جرم آسمانی در دست نیست؛ اما مشخص شده است که در مداری نامتعارف گردش می کند و فاصله آن با خورشید هرگز کمتر از فاصله نپتون با مرکز منظومه شمسی نیست و بخش اعظم مدار آن در فاصله‌ای دورتر از سیاره پلوتون قرار دارد. به گفته اخترشناسان کمابیش مشخص است که این سیاره از یخ و توده های سنگ تشکیل یافته است. به دلیل خاصیت این جرم در انعکاس نور، اندازه گیری آن با حاشیه خطای قابل توجهی همراه بوده و هنوز ابعاد واقعی آن مشخص نشده است. در حال حاضر، دو گروه از اخترشناسان همزمان کشف این جرم کیهانی را اعلام داشته اند.قرار است کاشفان جرم جدید یافته های خود را در کنفرانس اخترشناسی کمبریج در ماه سپتامبر سال جاری ارائه دهند. و سیاره خودمان ! در اوایل پیدایش منظومه شمسی ، ذرات ریز غبار موجود در قرص خورشید که عمدتا از گاز و غبار تشکیل شده بود، پس از برخورد به هم چسبیده و اجسام بزرگ و بزرگتری را بوجود آوردند. بدین ترتیب چهار سیاره درونی از این ذرات شکل گرفتند. 4.5 میلیارد پیش ، زمین دارای سطحی داغ ، قرمز و نیمه مذاب بود. پس از گذشت میلیونها سال ، سطح زمین شروع به سرد شدن نمود و پوسته جامدی ، به دور زمین بوجود آمد. گازهای داغ و مواد مذاب از لایه‌های زیرین و از طریق دهانه‌های آتشفشانی بیرون زده و جو ضخیم زمین را بوجود آوردند. در همین مدت شهاب سنگهای زیادی به سطح زمین خوردند و هزاران گودال شهاب سنگی را در سطح زمین بوجود آورد. و مقدار زیادی غبار به جو زمین اضافه کردند. پس از یک میلیارد سال ، زمین به اندازه کافی سرد شده بود تا بخار آب موجود در جو متراکم شده و قطرات آب را بوجود آورد. این قطرات آب میلیونها سال به شکل باران شدید به سطح زمین افتاده ، باعث پاک شدن جو زمین و بوجود آمدن اقیانوس شدند. کره زمین به تدریج به شکل کنونی درآمده است. زمین در آغاز شکل گیریبا سرد شدن زمین ، شرایط لازم برایپیدایش حیات در آن فراهم شدند. نحوه پیدایش و تکامل زمین زمین در بدو پیدایش بصورت کره‌ای از مواد بسیار داغ و نیمه مذاب بوده که به تدریج عناصر سنگین‌تر ته‌نشین شده و هسته فلزی را به وجود آوردند ، و در عین حال عناصر سبکتر به سطوح فوقانی آمده و جبه و پوسته را تشکیل دادند. پس از گذشت میلیاردها سال زمین سرد شد، سطح زمین جامد گشت، جو زمین شکل گرفت، و اقیانوسها بوجود آمدند. تکامل زمین هنوز ادامه دارد. پوسته زمین توسط فورانهای آتشفشانی در کف اقیانوسها نوسازی شده و دائما بر اثر زمین لرزه‌ها و حرکتهای قاره‌ای در حال تغییر و تحول است. تناسب گازهای مختلف در جو زمین نیز بر اثر دخالتهای انسان به آرامی در حال تغییر است. مشخصات زمین زمین سیاره‌ای است منحصر بفرد ، دارای آب مایع و جوی که قسمت اعظم آن از نیتروژن و اکسیژن تشکیل شده که تداوم حیات را ممکن می‌سازند. در منظومه شمسی ، زمین پنجمین سیاره از لحاظ بزرگی و سومین سیاره نزدیک به خورشید است. چگالی زمین از تمامی سیارات بیشتر است. زمین در منظومه شمسی دو نوع حرکت ، وضعی و انتقالی دارد. در حرکت وضعی زمین در یک شبانه روز به دور خودش می‌چرخد و در حرکت انتقالی در یک سال مداری بیضی شکل حول خورشید را طی می‌کند (مدار زمین).