صفحه محصول - مقاله بررسي اقليم و معماري ايران 77 ص

مقاله بررسي اقليم و معماري ايران 77 ص (docx) 84 صفحه

دسته بندی : تحقیق

نوع فایل : Word (.docx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحات: 84 صفحه

قسمتی از متن Word (.docx) :

پيش‌گفتار هنرمندان ما به ويژه معماران معتقد بودند كه تقليد خوب به ابتكار بد ترجيح دارد و بدون هيچ تعصبي هميشه از پيشرفته‌ترين تكنيك‌هاي جهان از هر كجا و از هر كس كه بود بهره مي‌گرفتند. اما چنين نبود كه هر پديده‌اي را به همان گونه كه هست بي هيچ كم وكاست بپذيرند و آنچه را كه براي كشورمان مناسب مي‌دانستند به گفته خودشان استرليزه مي‌كردند. چيزهاي زائد را مي‌كاستند و آنچه را كه كم داشت به آن مي‌افزودند و آن را چنان پرداخته و پيراسته مي‌كردند كه گويي هميشه ايراني بوده است. منجمله هنگامي كه يك دسته از آريايي‌ها از شمال غرب ايران به سوي جنوب روانه شدند و چند گاهي در قفقاز و سپس در آذربايجان و كرمانشاه نشيمن داشتند و در پايان خود را به خوزستان و فارس رساندند و نام خود را به اين استان دادند، با خود معماري مرسوم شمال را به جنوب آوردند و در خوزستان ساختمانهايي را بنياد كردند كه در شمال پرداخته شده بود. پيداست چنين ساختمانهاي سردسيري هرگز به كار گرمسير نمي‌آمد. آپادانا در در شوش كه بنيادش بر پايه‌هاي باربر سنگي بود با اسپري‌هاي (ديوارهاي جدا كننده) خشتي به بسترهاي دست كم 5 متر پوشاندند و به اين ترتيب از نفوذ گرماي سوزنده به درون ساختمان پيشگيري كردند. اين كار را پنام‌سازي مي‌گفتند. پنام كه درست در برابر عايق است چه عايق حرارتي و چه صوتي و چه رطوبتي، هميشه در كنار معماري ايران يكي از كاراترين تدبيرها بوده است. مثلاً در خانه‌هاي كاشان، يزد، جهرم و ديگر شهرستانها و روستاهايي كه در تابستان به شدت گرم و در زمستان سرد بود، به ياري اين پنامها، زيستگاهي بسيار مناسب فراهم مي‌آورند. مثلاً در يك خانه يزدي ميان در و پنجره‌ها را تيغه‌اي به عرض 13/0 عمق 6/0 و ارتفاع نزديك به 5 متر مي‌گذاشتند. اين تيغه‌ها را كه آفتابشكن مي‌ناميدند نمي‌گذاشت كه آفتاب يك ساعت صبح تابستان به درون اتاق راه يابد و پوشش را به دو پوسته مي‌كردند و در دهانه‌هاي كوچك با طاقهاي دو پوسته ميان تهي و در دهانه‌هاي بزرگ نيز همچنين كاري مي‌كردند كه گرماي تابستان و سرماي زمستان هرگز نمي‌توانست از بام به درون اتاق راه يابد و بدين گونه زيستگاهي فراهم مي‌كردند كه در تابستان، زمستان، پائيز و بهار هوايي خوش داشته باشد. بدين ترتيب بدون اينكه زحمت تغيير چهره بعضي از ساختمانها را در اقليمهاي گوناگون ملحوظ دارند، رعايت اقليم را به نحوه بسيار آسوده مي‌كردند. در شهرسازي ايران به دو چيز اهميت فوق‌العاده مي‌دادند. يكي «رون» ديگري «پنان». رون يا جهت در ايران سه گونه است، به اين ترتيب كه يك شش ضلعي دو به دو را كه رو به روي هم قرار داشته باشند به هم متصل مي كردند و سه رون به وجود مي‌آمد. نخست «رون راسته» كه از شمال شرقي به جنوب غربي كشيده مي‌شد و ديگري «رون اصفهان» كه از شمال غربي به جنوب شرقي كشيده مي‌شد و ديگري «رون كرماني» كه تقريباً شرقي و غربي بود. شهرهاي ديگر مانند كاشان، شهر ري، يزد و تبريز و چند شهر ديگر رون راسته داشته و اصفهان و چند شهر فارس رون اصفهاني و كرمان و همدان و چند شهر آذربايجان غربي رون كرماني داشتند. بدين ترتيب ساختمانها خود به خود طوري قرار مي‌گرفتند كه تابستان و زمستان خوشي داشت.