پاورپوینت تاریخچه عکاسی (pptx) 87 اسلاید
دسته بندی : پاورپوینت
نوع فایل : PowerPoint (.pptx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد اسلاید: 87 اسلاید
قسمتی از متن PowerPoint (.pptx) :
بنام خدا
سالها قبل از اینکه عکاسی اختراع شود اساس کار دوربین عکاسی وجود داشت. یک دانشمند مسلمان
به نام ابن هیثم در قرن پنجم هجری / یازدم میلادی وسیله ای را به نام جعبه تاریک در مشاهده
کسوف استفاده کرده بود.اتاقک تاریک، عبارت بود از جعبه یا اتاقکی که فقط بر روی یکی
از سطوح آن روزنه ای ریز، وجود داشت. عبور نور از این روزنه باعث میشد که تصویری
نسبتا واضح اما به صورت وارونه در سطح مقابل آن تشکیل شود.
این وسیله، طی جنگهای صلیبی به اروپا راه یافت. لئوناردو داوینچی نقاش و
نابغه قرن شانزدهم، در یادداشتهای خود خواص اتاقک تاریک را شرح داده
است. هم چنین وی آن را کامرا آبسکورا (Camera Obscura) و روزنه
ریز آن را نیز پین هول (Pine Hole) نامید.
این وسیله به شدت مورد توجه نقاشان قرار گرفت و تمامی نقاشان بخصوص
نقاشان ایتالیایی قرن شانزدهم از آن برای طراحی دقیق منظره ها و ملاحضه دورنمایی صحیح استفاده می کردند، به این ترتیب که کاغذی را بر روی سطح مقابل روزنه قرار می دادند و تصویر شکل گرفته را ترسیم می کردند.
تاریخچه عکاسی :
حدود سال ۱۵۰۵ میلادی نیز ژرم کاردان (Jerome Cardan) ریاضی دان ایتالیایی یک عدسی محدب بر روزنه اتاقک تاریک نصب کرد، این کار باعث شد تا تصویر وضوح بیشتری پیدا کند.
ما سیاه شدن املاح نقره در اثر تابش نور به وسیله شیمیدان آلمانی ، شولتز(Schulze) وبه طور اتفاقی کشف شد.
واینکه در سال ۱۸۱۹ سرجان هرشل(Sir John Fedric William Herschel) انگلیسی محلول ثبوت را کشف کرد.
در سال 1838 شیمیدان انگلیسی به نام ویلیام هنری فوکس تالبوت (William Henry Fox Talbot) با تهیه تصویر نگاتیو در ابعاد کوچکتر ، بزرگسازی تصویر و به دست آوردن تصویر پوزتیو یا مثبت دو مرحله اصلی را در ظهور عکس تکمیل کرد.
در سال 1838 شیمیدان انگلیسی به نام ویلیام هنری فوکس تالبوت (William Henry Fox Talbot) با تهیه تصویر نگاتیو در ابعاد کوچکتر ، بزرگسازی تصویر و به دست آوردن تصویر پوزتیو یا مثبت دو مرحله اصلی را در ظهور عکس تکمیل کرد.
تاریخچه عکاسی :
در آن زمان برای گرفتن عکس مدت و هزینه زیادی صرف میشد .لابراتوارها سیار بودند و حمل و نقل شیشه ها (که عکس ها روی آنها ظهور میشد) بسیار سخت بود.
از طرفی سوزه باید در طول زمان گرفته شدن عکس بدون حرکت میماند! که برای سوژه های جاندار مثل انسان از آپولو (وسیله ای برای شکنجه انسان) استفاده میکردند. با اختراع امولسیون تر یا کلودیون این زمان به ۲-۳ ثانیه تقلیل یافت. بعدها با اختراع امولسیون ژلاتین دار یا امولسیون خشک توسط ریچارد مادوکس (Richard Maddox) این زمان به ۱/۲۵ ثانیه کاهش پیدا کرد.
و اما اشخاص زیادی برای ارتقاء عکاسی تلاش کردند که یکی از معروفترین این افراد جرج ایستمن (George Eastman) بود که تلاش کرد تا عکاسی را در اختیار همگان قرار دهد وی هم چنین بنیانگذار موسسه کداک است.
طرز کار دوربین عکاسی
در هنگام عکسبرداری عدسی دوربین را جلو و عقب می‌بریم تا آنکه در منظره یاب تصویر
واضحی از جسم مورد نظر دیده شود. در این حالت تصویری حقیقی و معکوس می‌تواند روی
فیلم تشکیل شود که با فشار دکمه دیافراگم باز می‌شود و نور در مدت مشخص به فیلم می‌رسد و تصویر جسم را روی آن بوجود می‌آورد.
هدف اصلی از ساخت دوربينهای ديجيتال :
هدف اصلی سازندگان دوربينهای ديجيتال اين بوده است که رزولوشن يا دقت دوربينهای ديجيتال را به دوربينهای فيلمی برسانند. رزولوشن بالاتر به عکاس اجازه میدهد تا عکس را در اندازههای بزرگتری چاپ کند يا بتواند قسمتهايی از عکسهای خود را جدا کرده، بزرگ و چاپ کند، بدون اينکه کيفيت آن کاهش يابد .
دسته بندی دوربينهای ديجيتال :
به دو دسته تقسيم میشوند : دوربينهای تمام اتوماتيک و دوربينهای SLR. دوربينهای ديجيتال تمام اتوماتيک: ظاهری مانند 35 ميليمتری تمام اتوماتيک دارند، دوربينهای SLR حرفهای مانند نيکون D1 لنزهای قابل تعويض، فلاشهای قوی و کنترلهای دستی زيادی دارند .
مهمترين وجه تمايز دوربينهای ديجيتال :
1- قابل تعويض بودن لنزها
2- بدنه يا LCD قابل چرخش
3- امکان ضبط فيلم
4- کيفيت
5- ميزان زوم اپتيکال
هيجان و لذت ديدن عكس، در همان لحظه كه گرفته مى شود، رمز نفوذ دوربين عكاسى
ديجيتال در بين مردم است؛ هر چند كه نقش هزينه كم، قابليت اصلاح اشتباه با تكرار،
امكان ويرايش سريع و آسان و قابليت ارسال آسان عكس هاى ديجيتال را نبايد ناديده گرفت.
اما واقعاً يك دوربين عكاسى ديجيتال چيست و چگونه توانسته است در ظرف مدت كوتاهى
اينچنين در ميان طيف گسترده اى از عكاسان حرفه اى گرفته تا كاربران خانگى گسترش
يابد؟دوربين عكاسى ديجيتال يك دوربين عكاسى معمولى است كه در آن يك سنسور نورى
پيچيده جاى فيلم عكاسى را گرفته است. نور (كه با باز و بسته شدن پرده شاتر در دوربين
هاى اپتيكال به سطح حساس به نور فيلم مى تابيد و باعث نقش بستن تصوير بر روى فيلم
مى شد) در دوربين هاى ديجيتال روى سنسور نورى تابيده مى شود. اين سنسور نورى
پيچيده، يك شبكه از سنسور هاى نورى ريزتر است كه هر نقطه از آن وظيفه ثبت نور و
رنگ يكى از نقاط تصوير را بر عهده دارد. نورهاى رسيده به سنسورها در قالب سيگنال هاى الكتريكى به اطلاعات ديجيتال تبديل مى شوند و در انتها اين اطلاعات به صورت يك فايل تصويرى روى حافظه دوربين ذخيره ميشوند.
از فیلم تا سنسور
تاريخچه دوربين هاى عكاسى ديجيتال به زمانى باز مى گردد كه اولين سنسورهاى ثبت تصاوير ابداع شد. سال ۱۹۵۱ اولين سنسور ثبت ديجيتال تصاوير در يك دستگاه ضبط ويديويى بكار رفت. استفاده از كامپيوتر در آن زمان هنوز رايج نشده بود و اين دوربين ضبط ويديويى، تصاوير را روى نوار ذخيره مى كرد.
از فیلم تا سنسور
در طول دهه ۶۰ ميلادى، ناسا اولين تلاش ها براى استفاده از سنسورهاى ديجيتال (به جاى
آنالوگ) را براى ثبت تصاوير سطح ماه آغاز كرد و با گسترش كامپيوتر، براى پردازش و بهبود تصاوير دريافتى، از كامپيوتر بهره جست. استفاده ديگر ثبت ديجيتالى تصاوير در آن زمان ماهواره هاى جاسوسى بودند و تلاش در جهت گسترش اين شاخه، دانش ثبت تصاوير ديجيتالى را تا حد زيادى گسترش بخشيد.
اختراع اولين «دوربين بدون فيلم» در سال ۱۹۷۲ به نام كمپانى تگزاس اينسترومنت ثبت شده است. در آگوست ۱۹۸۱ «کمپانى سونى اولين نمونه تجارى دوربين هاى عكاسى ديجيتال را با نام Sony Mavica وارد بازار نمود. اين دوربين تصاوير را روى يك مينى ديسك ذخيره مى كرد و اين مينى ديسك از طريق يك ديسكخوان ويديويى ويژه به تلويزيون و پرينتر متصل مى شد. اگرچه نميتوان Sony Mavica را يك دوربين عكاسى ديجيتال ناميد، اما در واقع اين دوربين آغازگر نهضت دوربين هاى ديجيتال عكاسى بود.
در اواسط دهه ۷۰ ميلادى كمپانى كداك چندين نمونه سنسور حالت جامد ابداع كرد كه قادر بودند نور را مستقيماًِ به تصاوير ديجيتال تبديل كنند و در سال ۱۹۸۶ محققين اين كمپانى اولين دوربين ديجيتال عكاسى با وضوح ۱.۴ ميليون پيكسل را ابداع كردند. تصاوير ديجيتال حاصل از اين دوربين در ابعاد ۱۸*۱۳ سانتيمتر با كيفيت ۱۹۰DPI قابل چاپ بود. يك سال بعد كداك هفت محصول متنوع براى ثبت، ذخيره، ويرايش و انتقال تصاوير ديجيتالى وارد بازار نمود.
فتو سى دى نيز اولين بار در سال ۱۹۹۰ توسط كداك به دنيا معرفى شد. اين ابداع مصادف بود با پيشنهاد ارايه اولين سيستم استاندارد براى توصيف رنگ در كامپيوتر توسط اين كمپانى. كداك يك سال بعد اولين دوربين حرفه اى عكاسى ديجيتال را از مونتاژ يك سنسور ۱.۳ مگاپيكسلى روى يك دوربين اپتيكال Nikon F-۳ توليد كرد.
از فیلم تا سنسور
تفاوت كليدي بين يك دوربين ديجيتال و يك دوربين نگاتيوي آنالوگ اين است كه دوربين‌هاي ديجيتالي فيلم ندارند و در عوض سنسوري دارند كه مي‌تواند تابش نور را به بار الكتريكي تبديل كند. سنسورهاي ديجيتالي اغلب داراي ابعاد بسيار كوچكتري نسبت به نگاتيو‌هاي 35ميلي‌مترهستند. البته اندازه‌هاي بزرگ‌تري هم ساخته شده‌اند. مثلا‌ً در دوربين CANON EOS -1Ds نوعي حسگر به كار رفته است كه42 x 63 mm مي‌باشد و وضوحي برابر1/11مگاپيكسل دارد.
از فیلم تا سنسور
سنسور تصويري به كار رفته در اغلب دوربين‌هاي ديجيتالي موجود از نوع
Charge Coupled Device)CCD) مي‌باشد. البته برخي دوربين‌هاي ساده‌تر از نوع
9دوم سنسورها يعني تكنولوژي Complementary Metal Oxide Semiconductor)CMOS) نيز استفاده مي‌كنند. عليرغم بهبود‌هايي كه در سنسورهاي CMOS حاصل شده و احتمالاً مي‌تواند در آينده بيشتر مورد استقبال عموم قرار گيرد اما بعيد به نظر مي‌رسد بتواند به طور كلي در دوربين‌هاي حرفه‌اي‌تر جانشين سنسورهاي CCD شود. اين دو، از نظر ماهيت عملا يكسان هستند تنها از لحاظ استفاده از نور دريافتي متفاوت از يكديگر عمل مي‌كنند. بنابراين بيشتر چيزهايي كه درباره CCDها ياد مي‌گيريم قابل تعميم به CMOSها نيز هستند.
سنسورهاي نوري مجموعه‌اي متشكل از هزاران رديف بسيار كوچك از ديود‌هاي حساس به نور هستند كه مي‌توانند فوتون‌هاي نور را به بار الكتريكي تبديل كنند. اين ديود‌هاي يك‌سويه را Photosite مي‌نامند. هر فوتوسايت به تابش نور حساس است و مسلماً هرچه نور تابيده شده بر آن شدت بيشتري داشته باشد، بار الكتريكي بيشتري در آن انباشته خواهد شد.
در حسگر‌هاي CCD اين بار الكتريكي انباشته شده در هر فوتوسايت به صورت تك به تك و رديف به رديف خوانده مي‌شود و اصولاً تشخيص مقدار يك بار الكتريكي وابسته به مكان آن در ميان ديگر فوتوسايت‌ها مي‌باشد. ضمن اين‌كه قبل از آن‌كه سنسور نوري بتواند آماده عكسبرداري شود لازم است كه تمام اطلاعات مربوط به عكس قبلي از روي آن به طور كامل خوانده و حذف شود. اما در سنسورهاي CMOS، هر يك از عناصر حساس به نور داراي يك آدرس طولي و عرضي مشخص است و مي‌تواند به طور منفرد توسط محور‌هاي X و Y آدرس‌دهي و خوانده شود.