صفحه محصول - مقاله خلامت امام حسن

مقاله خلامت امام حسن (docx) 4 صفحه

دسته بندی : تحقیق

نوع فایل : Word (.docx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحات: 4 صفحه

قسمتی از متن Word (.docx) :

پرسش و پاسخ سئوال : اگر اميرالمؤمنين بجاى امام حسن مى بود آيا صلح مى كرد يا نه ؟ حضرت على مى فرمود من حاضر نيستم يك روز حكومت معاويه را تحمل كنم , چگونه امام حسن راضى به حكومت معاويه شد ؟ جواب : اين سئوال را كه اگر حضرت امير در جاى حضرت امام حسن بود صلح مى كرد يا نه , به اين شكل نمى شود جواب داد , بله , اگر شرايط حضرت على مثل شرايط حضرت امام حسن مى بود صلح مى كرد , اگر بيم كشته شدنش در مسند خلافت مى رفت . ولى مى دانيم كه شرايط حضرت امير با شرايط امام حسن خيلى متفاوت بود , يعنى اين نابسامانيها در اواخر دوره حضرت امير پيدا شد , ولهذا جنگ صفين هم جنگى بود كه در حال پيشرفت بود و اگر خوارج از داخل انشعاب نمى كردند مسلم اميرالمؤمنين پيروز شده بود . در اين جهت بحثى نيست . و اما اينكه شما فرموديد چرا اميرالمؤمنين حاضر نيست يك روز حكومت معاويه را قبول كند ولى امام حسن حاضر مى شود ؟ شما اين دو را با همديگر مخلوط مى كنيد . حضرت امير حاضر نيستيك روز , معاويه به عنوان نايب او و به عنوان منسوب از قبل او حكومت كند , ولى امام حسن كه نمى خواهد معاويه را نايب و جانشين خود قرار دهد , بلكه مى خواهد خود كنار برود . صلح امام حسن كنار رفتن است نه متعهد بودن . در متن اين قرار داد هيچ اسمى از خلافت برده نشده , اسمى از اميرالمؤمنين برده نشده , اسمى از جانشين پيغمبر برده نشده , سخن اين است كه ما كنار مى رويم , كار به عهده او , ولى به شرط آنكه اين كه شخصا صلاحيت ندارد , كار را درست انجام دهد , و متعهد شده كه درست عمل كند . پس اين دو خيلى تفاوت دارد . اميرالمؤمنين گفت من حاضر نيستم يك روز كسى مثل معاويه از طرف من و نايب من در جايى باشد . امام حسن هم حاضر به چنين چيزى نبود , و شرايط صلح نيز شامل چنين چيزى نيست . سئوال : آيا اميرالمؤمنين راجع به چگونگى برخورد با معاويه , وصيتى به امام حسن كرده بودند ؟ جواب : يادم نمىآيد كه تا به حال برخورد كرده باشم در وصيتهاى حضرت امير كه چيزى راجع به اين جهت گفته باشند , ولى ظاهرا وضع روشن بوده , اگر در متن تاريخ هم نمانده باشد وضع روشن بوده است . اميرالمؤمنين خودش تا آخر طرفدار جنگ با معاويه بود و حتى همان اواخر هم كه وضع اميرالمؤمنين نابسامان بود باز چيزى كه اميرالمؤمنين را ناراحت مى داشت وضع معاويه بود و معتقد بود كه بايد با معاويه جنگيد تا او را از ميان برد . شهادت اميرالمؤمنين مانع جنگ جديد با معاويه شد . آن خطبه معروفى كه در نهج البلاغه است كه حضرت مردم را دعوت به جهاد كرد و بعد از اصحاب با وفايش كه در صفين كشته شدند ياد كرد و فرمود : اين اخوانى الذين ركبوا الطريق و مضوا على الحق , اين عمار ؟ و اين ابن التيهان ؟ و اين ذوالشهادتين ؟ ( 9 ) و بعد گريست , اين خطابه را در نماز جمعه خواند , مردم را دعوت كرد كه حركت كنند , ونوشته اند هنوز جمعه ديگر نرسيده بود كه ضربت خورد و شهيد شد . امام حسن هم در ابتدا تصميم به جنگيدن با معاويه داشت , ولى آنچه كه از اصحابش ظهور و بروز كرد از عدم آمادگى و اختلافات داخلى , تصميم امام حسن را از جنگ منصرف به صلح كرد , يعنى امام حسن ديد اين جنگيدن يك جنگيدن افتضاح آميزى است , با اين مردم جنگيدن , افتضاح و رسوايى است . در ( ساباط) اصحاب خودش آمدند با نيزه به پاى او زدند. يكى از امتيازات بزرگ جريان امام حسين اين است كه امام حسين يك هسته نيرومند ايمانى به وجود آورد كه اينها در مقابل هر چه شدايد بود مقاومت كردند . تاريخ نمى نويسد كه يك نفر از اينها به لشكر دشمن رفته باشد , ولى تاريخ مى نويسد كه عده زيادى از لشكر دشمن در همان وقايع عاشورا به اينها ملحق شدند , يعنى در اصحاب امام حسين كسى نبود كه ضعفنشان دهد مگر يك نفر ( يا دو نفر ) به نام ضحاك بن عبدالله مشرقى كه از اول آمد به امام حسين گفت من با شما مىآيم ولى يك شرطى با شما دارم و آن اين است كه تا وقتى كه احتمال بدهم وجود من به حال شما مفيد است هستم , ولى از آن ساعتى كه بدانم ديگر ذره اى به حال شما نمى توانم مفيد باشم , مرخص شوم . با اين شرط حاضر شد , امام هم قبول كرد . آمد و تا روز عاشوراو تا آن لحظات آخر بود , بعد آمد نزد امام و گفت من طبق شرطى كه كردم الان ديگر مى توانم بروم چون حس مى كنم كه ديگر وجود من براى شما هيچ فايده اى ندارد . فرمود مى خواهى بروى برو . يك اسب بسيار دونده عالى يى داشت , سوار اين اسب شد و چند شلاق محكم به آن زد كه اسب را به اصطلاح اجير وآماده كرده باشد . اطراف محاصره بود . نقطه اى را در نظر گرفت . يكمرتبه به قلب لشكر دشمن زد ولى نه به قصد محاربه , به قصد اينكه لشكر را بشكافد و فرار كند . زد و خارج شد . عده اى تعقيبش كردند . نزديك بود گرفتار شود . اتفاقا در ميان تعقيب كنندگان شخصى بود كه از آشنايان او بود , گفت كارى به او نداشته باشيد , او كه نمى خواهد بجنگد , مى خواهد فرار كند . رهايش كردند , رفت . ولى غير از اين , هيچكس ضعف نشان نداد , اما اصحاب امام حسن ضعف و رسوايى نشان دادند . اگر حضرتصلح نمى كرد يك كشته شدنى بود براى امام حسن مقرون به رسوايى از طرف اصحاب خودش . پس اينها با همديگر تفاوت دارد . غرض اين است كه اميرالمؤمنين باز هم تصميم به جنگ داشت و امام حسن هم در ابتدا تصميم به جنگ داشت ولى امورى كه از مردم كوفه ظهور و بروز كرد مانع شد كه امام به جنگ ادامه دهد . حتى امام لشكرش را به همان مقدار كمى هم كه آمدند بيرون ازشهر زد , گفت برويد در نخليه كوفه , خودش هم خطبه خواند , مردم را دعوت كرد , و وقتى هم كه خطبه خواند يكنفر جواب مثبت نداد تا عدى بن حاتم بلند شد و مردم را ملامت كرد و بعد گفت من خودم كه راه افتادم , و خودش راه افتاد , يك هزار نفرى هم داشت , بعد ديگران راه افتادند , و بعد خود امام حسن راه افتاد رفت به نخليه كوفه , ده روز آنجا بود , فقط چهار هزار نفر جمع شدند . بار دوم حضرت آمد مردم را بسيج كرد . اين بار جمعيت زياد آمدند , ولى باز در همانجا ضعف نشان دادند , به يك عده از رؤسايشان پول دادند , شب فرار كردند ورفتند , يك عده به شكل ديگر , ويك عده به شكل ديگر , حضرت ديد زمينه ديگر زمينه جنگيدن افتخار آميز نيست . سئوال : اينكه فرموديد اگر امام حسن صلح نمى كرد تاريخ او را ملامت مى كرد كه چرا با اين كه مى توانستى شرايط خود را در صلحنامه بگنجانى اين كار را نكردى درست به نظر نمى رسد , زيرا مردم فرستادن كاغذ سفيد امضاء براى امام حسن را يك نيرنگ تلقى مى كردند چرا كه اين كار بدين معنى استكه تو هر چه مى خواهى بنويس , من كه حرفهاى تو را قبول ندارم . معاويه را مردم در زمان حضرت امير شناخته بودند . . . جواب : اتفاقا در آن سفيد امضاء , معاويه مى توانست نيرنگ ديگرى به كار ببرد و آن اين است كه ببيند شرايطى كه امام حسن مى نويسد يك شرايط اسلامى است يا شرايط غير اسلامى ؟ چون معاويه از نظر وضع و موقعيت خودش - از نظر واقعيت هم همينطور - مى خواست روشن شود كه امام حسن چه مى خواهد ؟ ( هم امام حسن مى خواست اين كار بشود و هم معاويه ) آيا شرايط او به نفع خودش است يا به نفع مسلمين ؟ ما ديديم همه شرايط به نفع مسلمين بود , و غير از اين , امام حسن نه مى توانست بكند و نه مى كرد . شما مى گوييد كه مردم اين را نيرنگ تلقى مى كردند . اتفاقا مردم مى گفتند چه آدم خوبى است! و به امام حسن مى گفتند حرفهايت را بزن , ببينيم آخر تو چه مى خواهى ؟ آيا حرفت فقط اين است كه من بايد خليفه باشم يا حرف ديگرى دارى ؟ اگر حرف ديگرى دارى , اين كه حاضر است كه واقعا مسلمين را به سعادتبرساند . شما بعد فرموديد كه معاويه را مردم در زمان حضرت امير شناخته بودند . اتفاقا قضيه اينطور است كه مردم معاويه را بد آدمى شناخته بودند و خوبحاكمى , و اين كه مردم كوفه سست شدند يكى به همين خاطر بود , مى گفتند درست است كه معاويه آدم بدى است ولى با رعيت خيلى خوب است , ببين با شاميها چگونه رفتار مى كند ! چقدر شاميها از او راضى هستند ! آنهايى كه معاويه را شناخته بودند به اين صورت شناخته بودند كه درست است كه آدم بدى است اما حاكم خوبى است , اگر او حاكم شود هيچ فرقى ميان مردم كوفه و غير كوفه نخواهد گذاشت . مخصوصا معروف شده بود به حلم و بردبارى . معاويه يك حلم سياسى ئى داشت ومورخين به او عيب گرفته اند كه نتوانست حلم سياسى خود را در مورد كوفه عملى كند , و اگر مى كرد از نظر معنوى هم پيروز مى شد . معاويه معروف بود به حلم سياسى . مردم مى رفتند به او فحش مى دادند , مى خنديد و در آخر پول مى داد و آنها را جلب مى كرد . مى گفتند براى حكومت بهتر از اين ديگر نمى شود پيدا كرد , حالا آدم بدى است آدم بدى باشد . امام حسن هم بر همين اساس تصميم به صلح گرفت , و گويى به مردم مى گفت بسيار خوب , ما اين آدم بد را آورديم كه كارها را خوب انجام دهد , حال ببينيد آنطور كه شما انتظار داريد كه اين آدم بد كارها را خوب انجام دهد انجام خواهد داد يا انجام نخواهد داد . هرگز معاويه به عنوان يك حاكم جائر شناخته نشده بود , به عنوان يك مرد جاه طلب شناخته شده بود نه بيش از آن . معاويه را واقعا دوران صلح امام حسن شناساند , از نظر اينكه چگونه حاكمى است . سئوال : آيا امام حسين هم صلحنامه را امضاء كرده اند يا خير ؟ و آيا ايشان به صلح امام حسن اعتراضى داشته اند يا خير ؟ جواب : من جايى نديده ام كه امام حسين هم صلحنامه را امضا كرده باشد , از باب اينكه ضرورتى نداشته كه امام حسين امضا كند , چون امام حسين , آنوقت به عنوان يك نفر تابع بود و تسليم امام حسن , و هر چه كه امام حسن مى كرد آن را قبول داشت و متعهد بود . حتى يك عده اى كه با صلح امام حسن مخالف بودند آمدند نزد امام حسين كه ما اين صلح را قبول نداريم , آيا بياييم با تو بيعت كنيم ؟ فرمود نه , هر چه برادرم امام حسن كرده من تابع همان هستم . از نظر تاريخ مسلم اين است كه امام حسين صد در صد تابع صلح امام حسن بود ( 10 ) , يعنى كوچكترين ابراز مخالفتى از امام حسين نسبت به اين صلح ابراز نشده , و ديده نشده كه جايى اعتراض كند كه من با اين صلح موافق نيستم , و بعد كه ببيند امام حسن مصمم به صلح است تسليم شود , نه , هيچ اعتراضى از او ديده نشده است .