پاورپوینت خلاصه گزارش مدیریتی وضعيت محيط زيست شهر تهران (pptx) 10 اسلاید
دسته بندی : پاورپوینت
نوع فایل : PowerPoint (.pptx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد اسلاید: 10 اسلاید
قسمتی از متن PowerPoint (.pptx) :
خلاصه گزارش مدیریتی وضعيت محيط زيست شهر تهران SoE (مرکز مطالعات و برنامهريزی شهر تهران معاونت مطالعات و برنامهریزی امور زیرساخت و طرح جامع)
مقدمه:
گزارشدهي جامع زيستمحيطي که درنهايت به توليد گزارش وضعیت محیطزیست (SoE) منجر ميشود، يکي از ارزشمندترين شيوههاي دستيابي به اطلاعات وضعيت منابع طبيعي و پايداري الگوهاي مصرف منابع براي سياستگذاران، جامعه‌ي مدني و ساير دستاندرکاران نظير برنامهريزان و مديران منابع طبيعي، صنعت، رسانهها، مؤسسات آموزشي و سازمانهاي ملی و بينالمللي است. این گزارشها به بررسي شرايط و وضعيت محيط زيست و منابع طبيعي و ارائه‌ي سنجشي از وضعيت محيط زيست طبيعي مي‌پردازند و ابزاري براي برجسته‌سازي شرايط محيط بيوفيزيکي میباشد.
فرآيند ارزيابي همهجانبه زيست محيطي بايستي در قالب يك مدل مفهومي ارائه شود تا اطلاعات گردآوري شده و تحليل‌ها، پاسخگوي پرسش‌هاي اساسي پژوهش باشند. براي انجام اين ارزيابي سازمانهاي مختلف مدل‌هاي متفاوتي را براي گزارش SoE ايجاد و مورد استفاده قرار دادهاند. براي گزارش وضعيت محيط زيست شهر تهران، طبق توافقات انجام شده از مدل DPSR استفاده شده است. مدل DPSR از حروف اول چهار کلمه‌ي نيروي‌هاي محرکه، فشارها، وضعيت و پاسخ‌ها تشکيل شده که به ترتيب زنجيره‌ي علت و معلول را در مورد هريک از مؤلفه‌هاي‌زيست محيطي بيان مي‌کند. اين مدل سعي دارد گروهي از عوامل را كه تعيين‌كننده‌ي مشخصه‌هاي تأثيرگذار بر محيط زيست در هر سطح جغرافيايي (محلي، منطقه‌اي، ملي، جهاني) هستند، تعريف كرده و آنها را به هم ربط دهد. بنابراين اين مدل بهعنوان چارچوب تحليلي شناخته ميشود. مدل DPSR در جستجوي ايجاد يك ربط منطقي بين عامل‌ها است. اين مدل وضعيت (S) محيط زيست و روند آن را ارزيابي نموده و عوامل مستقيم (فشار) و غيرمستقيم (نيروی محرکه) که موجب بروز اين وضعيت شده‌اند را شناسايی و معرفی می‌کند. همچنين پاسخ‌هايي (R) که بهبود وضعيت انجام شده يا بايد صورت گيرد را شناسايی و معرفی می‌کند.
1. هوا
يکي از مهمترين نيروهاي محرکه در افت کيفيت هوا افزايش جمعيت است که در طي 50 سال گذشته جمعيت شهر تهران 5 برابر شده است. در سال 1386 اين جمعيت با استفاده از 4/2 ميليون وسيله نقليه فعال، روزانه بالغ بر 15 ميليون سفر درون شهري در تهران داشته که حدود 75 درصد آنها را وسايل نقليه سواري شخصي و 19 درصد را نيز موتورسيكلت تشکيل داده و سهم حمل و نقل پاک و عاري از آلودگي (مترو) تنها حدود 5درصد بوده است. از جمله ديگر نيروهای محرکه در زمينه آلودگي هوا ميتوان به فعاليت حدود 66 هزار واحد صنعتي در شهر تهران اشاره نمود که برخي از آنها آلايندههاي فراواني را وارد هواي شهر مي‌نمايند. از دیگر فاکتورها، مصرف بالای سوخت در شهر تهران است.
در سال 1386 ميزان انتشار آلايندههاي اکسيدهاي گوگرد، هيدروکربنها، مونواکسيدکربن، اکسيدهاي نيتروژن و ذرات معلق در تهران به ترتيب حدود 84، 157، 1264، 120 و 116 هزار تن بوده است. در اين سال در مجموع حدود 7/1 ميليون تن از انواع آلايندههاي پايين جو در هواي شهر تهران منتشر شده، كه بيشترين سهم (90 درصد) از کل انتشار متعلق به بخش حمل و نقل بوده، به قسمي كه 98 درصد از مونواکسيدکربن، 2/97 درصد از هيدروکربنها، 1/91 درصد ذرات معلق، 1/52 درصد از اکسيدهاي نيتروژن و 2/27 درصد از دي‌اکسيد گوگرد از اين بخش منتشر شده است. بهطور کلي بيش از 86 درصد کل آلايندههاي منتشره در هواي تهران در سال 1386 ناشي از مصرف بنزين و 8 درصد نيز بهواسطه مصرف نفت گاز بوده است. يکي از بهترين شاخص‌ها در توصيف وضعيت هوا، شاخص استاندارد آلاينده ياPSI است. بررسي اين شاخص در طول سالهاي 1378 تا 1386 در تهران، که بر اساس ميزان پنج آلاينده CO, PM10, O3, NO2و SO2 محاسبه می‌شود، حاکي از آن است که آلوده‌ترين سال در اين دوره با 162 روز ناسالم، سال 1382 بوده و در اين ميان ميزان CO و PM10 بيشترين سهم را در آلودگي هواي تهران به خود اختصاص دادهاند.
از جمله مهمترين اقدامات صورت گرفته در اين زمينه ميتوان به طرح جامع کاهش آلودگي هواي تهران اشاره نمود که بر 9 محور اساسي استوار است. اين محورها شامل 7 محور ارتقاي کيفي خودروهاي توليدي، جمعآوري خودروهاي فرسوده، ترويج و اشاعه حمل و نقل همگاني، بهبود کيفيت سوخت، معاينه فني خودروها، مديريت ترافيک شهري، و گسترش آموزش و آگاهي در زمينه آلودگي هوا، و 2 محور پيشنهادي کنترل منابع ثابت آلاينده هوا و لزوم پايش مستمر هستند.
2. آب
از آنجائیکه بروز اختلال در منابع آبي از دو جنبه کمي و کيفي قابل مطالعه است، در بخش آب اين دو جنبه به تفکيک مورد بررسي قرار گرفتهاند. مهمترين نيروی محرکه و تأثيرگذار بر کميت آب مصرفي در شهر تهران علاوهبر عوامل طبيعي و اقليمي، جمعيت است.
يكي از عوامل فشار بر كميت آب، سرانه مصرف آب در شهر تهران بوده كه در طي سالهاي 86-1376 تقريباً برابر با 337 ليتر در روز بوده است. در سال 1386 مصرف آب تهران بيش از 990 ميليون مترمکعب بوده که 76 درصد از اين ميزان در بخش مسکوني به مصرف رسيده است. متوسط بارندگي در مجموع سدهاي تأمين‌كننده آب شرب شهر تهران (كرج، لتيان و لار)، طي دوره 10 ساله فوق برابر 27/1544 ميلي‌متر با متوسط نرخ رشد سالانه 24/1 درصد بوده است. ميزان برداشت از آبهاي زيرزميني بستگي به حجم آب ذخيره شده در سدها دارد، بهطوري که در سال 1380 سهم آبهاي زيرزميني در تأمين آب تهران 08/51 درصد، در سال 1385 معادل 69/27 درصد و در سال 1386 معادل 28 درصد بوده است. برداشت بيش از حد مجاز از منابع آب زيرزميني موجب شده که در طي سالهاي 85-1377 بهطور متوسط سالانه 6/10 سانتيمتر افت در سطح آبهاي زيرزميني تهران رخ دهد.
دفع فاضلابهاي خانگي و صنعتي مهمترين عامل تأثيرگذار بر كيفيت منابع آبي تهران بهشمار ميرود. در سال 1386 حداقل 610 ميليون مترمکعب فاضلاب در بخش‌هاي خانگي و صنعتي توليد شده است. از اين ميزان تنها 110 ميليون مترمکعب توسط تصفيهخانهها جمعآوري شده است و بقيه با ورود به چاههاي جذبي منجر به آلودگي سفره‌هاي آب زيرزميني شده است. در حالي که 98 درصد از جمعيت تهران در سال 1386 تحت پوشش شبکه آبرساني قرار داشته، تنها 26 درصد تحت پوشش شبکه فاضلاب شهري قرار داشتهاند. بهعلاوه نشت آلودگي‌هاي نفتي در منطقه جنوب تهران از خطوط انتقال نفت تلمبهخانه ري، مخازن ذخيره مواد نفتي در منطقه ري و همچنين پالايشگاه نفت تهران، يكي از منابع آلودگي آبهاي زيرزميني تهران بهشمار میرود. مطالعات انجام شده در سال 1382 نشان داده كه بخش قابل توجهي از آبهاي زيرزميني تهران داراي غلظت نيترات بين 50 تا 100 و در مواردي نيز بيش از 100 ميکروگرم بر ليتر هستند که استفاده از آنها خطرناک محسوب ميشود. از جمله مهمترين سياست‌ها در پاسخ به وضعيت موجود ميتوان به لزوم تفکيک شبکه آب شرب از آب غيرشرب، ارتقاء مديريت بهرهبرداري از منابع آبهای سطحي، منطقي نمودن قيمت آب، ارزيابي اثرات ناشي از پروژههاي آبي بر محيط زيست و ترويج فرهنگ مصرف پايدار منابع آبي، لزوم تدوين و اجراي برنامه جامع مديريت كيفيت منابع آب، تسريع در توسعه و تکميل شبکه فاضلاب شهري، ارتقاء آگاهيهاي عمومي در زمينه مصرف بهينه منابع آب و اصلاح الگوي مصرف، حفاظت از منابع آب سطحي و زيرزميني در برابر خطرات ناشي از نشت فاضلاب، فراهم شدن امكان دسترسي و ورود بازرسين نهادهاي قانوني و ناظران بهداشتي جهت بازديد از منابع تأمين و مخازن ذخيره آب و كارآمد نمودن تصفيه‌خانههاي فاضلاب شهري براي بازچرخاني آب اشاره نمود.
3. خاک
شايد بتوان از خاک بهعنوان يکي از تغيير يافته‌ترين بخش‌ها در اثر توسعه شهرنشيني ياد کرد. بهعنوان نيروي محرکه، افزايش جمعيت و تراکم بالاي آن و در نتيجه نياز به فضا موجب شده که هر روز بخش وسيعي از خاک مناطق شهري دچار تغيير کاربري شده و زير انبوهي از ساختمانها مدفون شود. افزون بر اين، افزایش فعالیت های اقتصادی فاجعههای زیست محیطی جبران ناپذیری را به همراه دارد که از آن جمله میتوان به تبدیل شدن خاک به مکاني براي پذيرش فاضلاب و پسماندهاي جمعيت شهرنشين اشاره کرد. براساس گزارش مشترك سازمان حفاظت محيط زيست ايران و بانك جهاني، حدود 4/7 درصد از محصول ناخالص ملي ايران در سال 1383 زيانهاي زيستمحيطي بوده است، كه معادل 4/8 ميليارد دلار است.
از جمله مهمترين مصاديق فشار ناشي از اين محرک‌ها تغيير کاربري و تبديل اراضي مزروعي و باير به مناطق مسکوني و صنعتي است. در سال 1386 بيشترين کاربري در شهر تهران با 5/28 درصد به بخش مسکوني تعلق داشته و شبکه معابر و دسترسي با 4/18 درصد و فضاي سبز با 3/11 درصد در رده‌هاي بعدي جاي گرفتهاند. از جمله موارد ديگري که موجب بروز فشار به خاک ميشود، ميتوان به نمک‌پاشي معابر در فصل زمستان اشاره نمود که سالانه خسارات بسياري به فضاي سبز شهر تهران وارد مي‌سازد. بارش باران اسيدي نيز از ديگر عوامل ورود فشار به اين بخش است که به واسطه وجود اکسيدهاي نيتروژن و دي اکسيد گوگرد در هوا صورت مي‌گيرد. از ديگر سو اجراي فعاليتهاي عمراني نيز منجر به تغيير شکل خاک و وارد شدن صدماتي به افق سطحي خاک بهعنوان يکي از ارزشمندترين و غني‌ترين افق‌هاي خاک ميشود. در سطح شهر تهران در سال 1385 در مجموع برای 1349 واحد مسکوني با 1144179 متر مربع مساحت، عمليات تخريب و نوسازي صورت گرفته است. ورود پسماندهاي صنعتي که حاصل فعاليتهاي صنعتي است و خصوصاً پسماندهاي غيرقابل تجزيه در خاک مانند فلزات سنگين، نيز فشارهاي مضاعفي را بر خاک وارد مي‌سازد. عناصر و عوامل آلوده‌کننده در فاضلابهاي صنعتي شامل يک يا چند عنصر مانند نمکهاي غيرآلي، اسيدها يا بازها، مواد آلي، ذرات معلق، آب داغ، مواد رنگي و مواد سمي است. همچنين شيرابه ناشي از حجم عظيم زبالههاي توليد شده در شهر تهران، از جمله مهمترين منابع آلوده کننده خاک بهشمار مي‌آيند. در مناطق 22گانه شهر تهران در سال 1386 روزانه بالغ بر 7500 تن زباله توليد ميشود که فقط روزانه 250 تن آن بازيافت ميشود.
از جمله عمده‌ترين سياست‌هاي مورد نياز در اين بخش که بهعنوان پاسخي به وضعيت موجود بهکار گرفته ميشود، ميتوان به لزوم تدوين قانون جلوگيري از آلودگي خاک، جايگزيني صنايع مبتنيبر فناوري پاک با صنايع آلاينده در محدوده شهر تهران، حفظ باغات و اراضي کشاورزي و توسعه فضاهاي سبز در محدوده، حريم و مجموعه شهري تهران، بهينه‌سازي مديريت پسماندها بهويژه پسماندهاي خطرناک، بيمارستاني و نخالههاي ساختماني، استفاده از روشهاي مدرن و مکانيکي جهت برفروبي، تدوين استاندارد آلودگي خاك، استقرار مديريت پيشگيري و كنترل آلودگي خاك، تدوين و تصويب دستورالعمل زيستمحيطي فعاليتهاي آلوده‌كننده منابع خاك كشور، و الزام واحدهاي صنعتي به پرداخت هزينه‌هاي ناشي از آلودگي اشاره نمود.
4. تنوع زيستي
رشد جمعيت شهري، عدم آگاهي مردم و مسئولين از ارزشهاي تنوع زيستي و فقدان مديريت مناسب در حفاظت از تنوع زيستي را ميتوان از جمله مهمترين نيروهای محرکه در زمينه بروز اخلال در تنوع زيستي نام برد. از دیگر نیروهای محرکه، کمبود اطلاعات در مورد تنوع زیستی و گونه های در خطر و همچنین فقدان سیستم پایش تنوع زیستی میباشد.
از 8200 گونه گياهي شناخته شده در ايران، 1308 گونه يعني حدود 16 درصد، در تهران وجود دارند. از کل گونههاي گياهي کشور 21 درصد بومي ايران هستند که اين ميزان در منطقه تهران، 8/12 درصد از کل گونههاي گياهي منطقه را شامل ميشود. در رابطه با وضعيت تنوع زيستي در بخش جانوري نيز بررسيها نشان ميدهد در منطقه تهران 136 گونه پرنده، 2 گونه دو زيست، 28 گونه خزنده، 38 گونه پستاندار و 8 گونه ماهي وجود دارد. بهمنظور حفظ بقاي تنوع زيستي، قسمتهايي از نواحي بكر و دست‌نخورده‌ي محيط زيست منطقه تهران در قالب پارکهاي ملي سرخه‌حصار و خجير و نيز مناطق حفاظت شده جاجرود و ورجين جمعاً به مساحت تقريبي 74330 هکتار، تحت حمايت سازمان حفاظت محيط زيست قرار گرفتهاند.
روند رو به کاهش تنوع و تخريب برخي از گونههاي زيستي، لزوم اتخاذ پاسخهاي مناسبي براي مقابله با اين امر را نشان ميدهد. از جمله مهمترين سياست‌ها و راهکارهاي مورد نياز در اين زمينه ميتوان به لزوم تشکيل بانک اطلاعاتي جامع تنوع زيستي تهران، ارزيابي توان اکولوژيک سرزمين تهران بهمنظور اجراي الزامات اهداف حفظ محيط زيست در راستای نيل به رهنمودهاي توسعه پايدار، تدوين برنامه حفاظت از گونهها و اکوسيستمهاي شهر و بهويژه حاشيه‌ي آن، تدوين برنامه بهرهبرداري پايدار از منابع طبيعي و اکوسيستمهاي طبيعي آن، ممانعت از تغيير کاربري اراضي در حريم تهران، ايجاد سيستم پايش دقيق تنوع زيستي شهر، ارتقاي سطح آگاهي عمومي مسئولين و شهروندان در زمينه ارزش تنوع زيستي و حمايت از گونههاي در معرض خطر و تهديد نام برد.
5. بلاياي طبيعي
در شهر تهران، موقعيت جغرافيايي، قرار داشتن بر روي آبرفت‌هاي جوان و وجود گسل‌هاي فراوان همگي از محرک‌هاي بروز بلاياي طبيعي بهشمار مي‌آيند. اما وجود جمعيت متراکم و بيش از ظرفيت در تهران نيز به اين امر دامن زده و خطرات ناشي از بروز چنين حوادثي را تشديد نموده است. در رابطه با سيل علاوه بر وضعيت آب و هوايي و اقليمي منطقه، ايجاد تغيير در آبراهه‌هاي طبيعي، قطع درختان و تخريب پوشش گياهي از جمله مهمترين نيروهای محرکه در بروز اين بلاي طبيعي محسوب مي‌شوند.
گرچه در رابطه با زلزله مهمترين محرک‌ها ساختار زمين‌شناسي منطقه و قرار داشتن بر روي گسل است، اما انسان مي‌تواند با اجتناب از ساخت و ساز غيرمقاوم، به ميزان زيادي از خسارات و تلفات ناشي از حوادث احتمالي در اين مناطق بکاهد. از کل سازه‌هاي ساختماني تهران تنها 41 درصد داراي اسکلت فلزي و 11 درصد داراي اسکلت بتني بوده و ساير ساختمانها از استحکام لازم در اين زمينه برخوردار نيستند. وجود بافت خاک با سازه‌ي آسيب‌پذير از جمله ديگر عوامل بروز فشار بر عوارض بلاياي طبيعي محسوب ميشود. از ديگر عوامل فشار در رابطه با بلاياي طبيعي فرسودگي شبکه توزيع آب تهران است که از عمر متوسط بالاي 40 سال برخوردار بوده و در اثر اين فرسودگي روزانه بهطور متوسط 300 مورد ترکيدگي و نشت گزارش ميشود. در ارتباط با شبکه شريان‌هاي حياتي در حين وقوع زلزله، دو نوع خسارت شهري شامل حيات شهر و خود شهر قابل بحث است. نوع اول قطع شدن شريان‌هاي حياتي نظير آب، گاز، برق و تلفن است و نوع ديگر عواقب ثانويه ناشي از خسارات وارد شده به اين شريان‌هاست که شامل آتش سوزي، انفجار، برق گرفتگي و غيره است. برآورد ميزان آسيبپذيري شبکه‌هاي گازرساني در مناطق 22گانه بر اثر فعاليت گسل‌هاي اصلي شهر تهران نشان ميدهد كه بيشترين خسارت به شبكه گازرساني ناشي از فعاليت گسل ري خواهد بود. كه در اين گسل شبكه گازرساني مناطق 10، 11، 14، 15 و 16 بين 40 تا 60 درصد و شبكه گازرساني مناطق 7، 8، 12، 17، 18 و 19 بين 20 تا 40 درصد آسيب خواهند ديد.
در رابطه با وضعيت موجود شهر تهران در زمينه بلاياي طبيعي بايد گفت در تهران چهار گسل اصلي وجود دارد که شامل گسل‌هاي شمال و جنوب ري، گسل شمال تهران، گسل مشا و گسل پنهان است. پيش‌بيني‌ها نشان ميدهد که در اثر فعال شدن گسل‌هاي ري در بدترين وضعيت، 6 درصد از ساکنين تهران از بين مي‌روند. در رابطه با بروز خسارات و تخريب ساختمانها نيز بروز زلزله ناشي از فعال شدن گسل‌هاي ري به حدود 55 درصد، گسل شمال تهران به 36 درصد و فعاليت گسل مشا نيز به 10 درصد از ساختمانها خسارت وارد مي‌سازد. از طرف ديگر، سطح آبهاي زيرزميني در مناطق جنوبي شهر تهران بالاتر از ساير مناطق است. بنابراين در صورت وقوع زلزله، احتمال روانگرايي خاک در اين مناطق بسيار است. مخصوصاً در برخي مناطق سطح آبهاي زيرزميني بسيار بالا بوده و سطح ايستايي تا عمق 15 متري زمين بالا آمده است. در اينگونه مناطق در اثر وقوع زلزله، روانگرايي خاک خسارات زيادي را به بار خواهد آورد.
با توجه به وضعيت موجود، وجود پاسخ‌ها و سياستگذاري‌هاي پيشنهادی لازم در اين زمينه ضروري است که از آن جمله ميتوان به لزوم جلوگيري از ساخت و ساز در مسيل‌هاي اصلي و بخش‌هاي پرخطر، مقاوم‌سازي و بهکارگيري مصالح مقاوم در ساخت بناها، مکان‌يابي مناسب پروژههاي بزرگ‌مقياس، ايمن‌سازي تآسيسات شهري و ارتقاء سطح آموزش‌هاي همگاني در مقابله با بلاياي طبيعي اشاره نمود.
6. پسماند
عواملي همچون جمعيت، رفاه خانوار و الگوي مصرف مهمترين محرک‌هاي توليد پسماند در شهر تهران بهشمار مي‌آيند. از جمله منابع تولیدکننده پسماند، واحدهای مسکونی؛ اماکن تجاری، اداری، آموزشی و فرهنگی؛ کارگاههای صنعتی؛ و مراکز بهداشتی و درمانی هستند. ميزان پسماند توليدي توسط حدود 3/2 ميليون خانوار تهراني در سال 1386، بيش از 7/2 ميليون تن بوده که اين حجم عظيم از زباله فشار بسياري را به محيط زيست وارد مي‌سازد. ميزان پسماند شهري از 1818287 تن در سال 1367 به 2452303 تن در سال 1386 رسيده که بدين ترتيب داراي متوسط نرخ رشد سالانه‌اي معادل 6/1 درصد، به ميزان 3/0 درصد بيش از نرخ رشد سالانه جمعيت (3/1 درصد) در اين دوره بوده است. مقايسهي بين درصد ميزان مواد خشک و تر در سالهاي 1370 و 1387، نشاندهندهي افزايش حدود 9 درصدي سهم پسماند خشک و به همان ميزان کاهش سهم پسماند تر در پسماندهاي توليدي شهر تهران است. در بين اجزاي ترکيبي پسماند خشک، سهم انواع پلاستيک از 72/5 درصد در سال 1370 به 87/7 درصد در سال 1387 افزايش يافته است.
وضعيت توليد پسماند طي سال 1386 در مناطق 22گانه تهران حاكي از آن است كه روزانه 7500 تن زباله توليد شده و تنها 250 تن آن بازيافت شده است. در سال 1386 از کل زباله توليدي در شهر تهران حدود 5/2 ميليون تن مربوط به مناطق 22گانه شهر تهران بوده و 31 هزار تن زباله بيمارستاني، 13 هزار تن زباله صنعتي و بيش از 200 هزار تن زبالههاي متفرقه شهري توليد شده است.
در زمينه پاسخهاي لازم براي بهبود وضعيت جمعآوري و دفع زباله در شهر تهران، علاوه بر سياست‌هاي اخذ شده توسط شهرداريها و خصوصاً سازمان بازيافت و تبديل مواد شهرداري تهران، ميتوان به سياست‌ها و راهکارهاي پيشنهادی اشاره کرد که عبارتند از تفکيک زباله در ايستگاههاي واسط جمعآوري پسماند و تجهيز آنها به دستگاههاي عدلسازي، افزايش سطح پوشش جمعآوري مکانيزه پسماندهاي جامد از سطح منابع توليد، افزايش سهم زباله بازيافتي، احداث مراکز بازيافت با تکنولوژي برتر و به روز دنيا، گسترش توليد انرژي از پسماند، برنامهريزي در جهت پوشش كامل بيخطرسازي و دفع نهايي پسماندهاي صنعتي و بيمارستاني بهطور جداگانه و ارتقاء آموزش و آگاهيهاي عمومي.
7. زيستگاه انساني
عدم توازن موجود ميان قابليت‌هاي شهر و ميزان جمعيت ساکن در آن مهمترين نيروهای محرکه و تأثيرگذار در شهر تهران بهعنوان يک زيستگاه انساني است. علاوهبر جمعيت ساكن در شهر تهران، توسعه و گسترش مناطق حاشيهاي تهران بهدليل جاذبههاي اقتصادي اين شهر موجب شده که بخشي از جمعيت ساكن اين مناطق حاشيهاي عملاً محل كار خود را تهران قرار داده و بهعنوان جمعيت شناور فشار مضاعفي را به اين زيستگاه وارد آورند. صنايع و کارگاههاي موجود در سطح شهر تهران يكي ديگر از نيروهای محرکه در ايجاد منابع آلاينده و خطرآفرين براي سلامتي محسوب مي‌شوند. همچنين فقدان قوانين و مقررات در زمينه ساخت و ساز و توسعه شهر و يا ناکارآمدي در اجراي قوانين در سالهاي گذشته موجب گرديده تا شهر تهران از توسعه موزون و مناسبي برخوردار نباشد.
نيروهای محرکه اشاره شده، فشارهاي زيادي را به شهر تهران وارد ساخته كه از جمله ميتوان به توليد ميزان قابل توجهي پسماند و فاضلاب اشاره كرد. از سوي ديگر در سال 1386بهطور متوسط روزانه 15 ميليون سفر درون‌شهري در تهران انجام شده است. کندي سرعت اين سفرها به واسطه حجم سنگين ترافيک درون‌شهري تنها با سرعت متوسطي معادل 2/23 کيلومتر بر ساعت صورت پذيرفته است. بررسي وضعيت سکونتگاههاي انساني در شهر تهران نشان ميدهد که در سال 1386 قريب به نيمي از واحدهاي مسکوني تهران در مقابل زلزله ناپايدار و غيرمقاوم بودهاند. بافتهاي فرسوده گرچه از نظر وسعت 20 درصد شهر را تشكيل ميدهند، ولي بيش از 40 درصد از جمعيت شهر را در خود جاي دادهاند. يکي از مهمترين شاخص‌هايي که نشانگر وضعيت سکونتگاههاي انساني در شهرها است، نوع، ميزان و نحوه پراکنش کاربريهاي مختلف در عرصه شهر است. توزيع كاربري اراضي در محدوده شهر تهران، نشانگر بيشتر بودن سهم کاربري مسکوني (5/28 درصد) نسبت به ساير کاربريها و ناكافي بودن سهم کاربريهاي خدماتي و فضاي سبز در مقايسه با نيازهاي شهري است. در رابطه با وضعيت فضاي سبز شهر تهران در سال 1386 مساحت فضاي سبز شهر تهران 7990 هکتار بوده که از اين ميزان 25 درصد به پارک‌ها، 34 درصد به جنگل‌هاي شهري، 41 درصد به ساير قطعات فضاي سبز مانند ميادين، رفيوژها، درختان حاشيه خيابانها تعلق دارند. در اين سال سرانه فضاي سبز براي هر شهروند تهراني معادل 10 مترمربع بوده که اين رقم نسبت به سرانه سال 1380 يک متر مربع کاهش نشان ميدهد. اين در حالي است که استانداردهاي جهاني، سرانه 30 - 25 مترمربع را براي مناطق شهري مناسب مي‌دانند.
از مهمترين فشارهاي وارده به زيست‌گاههاي انساني در مناطق شهري، وضعيت آلودگي هوا و آلودگي صوتي است. آلودگي ديد و منظر شهري از ديگر عوامل بروز فشار بر تهران به عنوان زيستگاه انساني است. تراکم بالاي جمعيت، مساحت کم منازل مسکوني، معابر نامناسب، عدم تجانس در تعداد طبقات ساختمان‌هاي همجوار و عدم بهره‌مندي مناسب از فضاي سبز شهري از مهمترين عوامل مؤثر بر کاهش کيفيت ديد و منظر شهري هستند. آلودگي نوري مانند نورپردازيهاي مصنوعي و غيراستاندارد در برخي از نقاط شهر نظير استفاده از نور براي تزئين نماي ساختمانها، برجها، ميادين، چراغهاي تزئيني که شهرداريها در کنار خيابانها به جهت ايجاد زيبايي بهکار ميبرند و نور آزاردهنده نورافكنها، مي‌تواند موجب بروز اختلال در زندگي حيوانات و گياهان شود.
از جمله مهمترين پاسخ‌ها و سياست‌هاي مورد نياز بهمنظور بهبود شرايط موجود ميتوان به اشاعه الگوي پايدار توليد ساختمان از نظر مصرف مصالح و انرژي، توسعه زيرساخت‌هاي شهري و متناسب نمودن آنها با جمعيت فعلي شهر، توسعه حمل و نقل پاک، يکپارچهسازي مديريت شهري در بخش محيط زيست، تثبيت حدود و حريم شهر تهرا ن و ممانعت از گسترش بي رويه آن اشاره نمود.