صفحه محصول - پاورپوینت فنون 2 درس نهم استعاره

پاورپوینت فنون 2 درس نهم استعاره (pptx) 6 اسلاید

دسته بندی : پاورپوینت

نوع فایل : PowerPoint (.pptx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد اسلاید: 6 اسلاید

قسمتی از متن PowerPoint (.pptx) :

فنون 2 درس نهم استعاره استعاره تشبیهی است که یکی از طرفین تشبیه حذف می شود چشمانش مثل نرگس است مشبه: چشمان مشبه به: نرگس نرگس مست نوازشگر مردمدارش ( فقط مشبه به ) باقی مانده است در صلح بستند بر روی هم ( صلح مانند خانه در دارد ) صلح: مشبه خانه : مشبه به در : وجه شبه فقط مشبه باقی مانده است به همراه یکی از ویژگی های مشبه به آتش است این بانگ نای و نیست باد هر که این آتش ندارد نیست باد مشبه به مشبه (تشبیه) مشبه به ( استعاره) استعاره مصرحه بتی دارم که گرد گل زسنبل سایه بان دارد بهار عارضش خطی به خون ارغوان دارد معشوق من مانند بت است صورت معشوق من مانند گل است موهای معشوق من مانند سنبل است ( در همه موارد مشبه حذف شده است ) هزاران نرگس از چرخ جهانگرد فرو شد تا برآمد یک گل زرد ستارگان مانند نرگس هستند خورشید مانند گل زرد است استعاره مکنیه به صحرا شدم عشق باریده بود عشق(مشبه) مانند باران(مشبه به) باریده(وجه شبه) بود( فقط مشبه باقی مانده است با یکی از ویژگی های مشبه به ) آسمان تعطیل است(آسمان مانند مدرسه تعطیل است) فردا که پیشگاه حقیقت شود پدید شرمنده رهروی که عمل بر مجاز کرد قضا چون ز گردن فرو هشت پر همه زیرکان کور گردند و کر تشخیص بادها بی کارند( بادها مثل انسان بی کارند) گاه تنهایی صورتش را به پس پنجره می چسباند( تنهایی مثل انسان صورت دارد ) دیدۀ عقل مست تو چرخۀ چرخ پست تو گوش طرب به دست تو بی تو به سر نمی شود عقل مثل انسان دیده دارد طرب مثل انسان گوش دارد ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست منزل آن مه عاشق کش عیار کجاست( نسیم مثل انسان مخاطب قرار گرفته) در همه موارد مشبه به حذف شده ،پس استعاره مکنیه هستند اما چون مشبه به حذف شده انسان است بهش تشخیص هم می گویند. نتیجه: همه تشخیص ها استعاره مکنیه هستند . به این مثال ها توجه کنید امشب ای ماه به درد دل من تسکینی آخر ای ماه تو همدرد من مسکینی چو تنها ماند ماه سرو بالا فشاند از نرگسان لؤلؤ لالا ای آبشار نوحه گر از بهر کیستی چین بر جبین فکنده ز اندوه کیستی ای غنچه خندان چرا خون در دل ما می کنی خاری به خود می بندی و ما را ز سر وا می کنی تو را ز کنگرۀ عرش می زنند صفیر ندانمت که در این دامگه چه افتاده است گلا و تازه بهارا تویی که عارض تو طراوت گل و بوی بهار من ادرد